Γόρδιος δεσμός (ποίηση)

Στέκονταν σιωπηλές οι φάλαγγες
ψυχή και ατσάλι ενωμένα.
Άστραφταν ερυθρές
μέσα στο λιόγερμα οι λόγχες
ανέμιζαν τα ηλιοφόρα λάβαρα
και των αλόγων μας οι φλόγινες πνοές
πύρωναν τον αέρα.
Τα σκαλοπάτια του ναού
με βιάση ανέβηκε
κι’ ομπρός εστάθη στον άλυτο
Γόρδιο δεσμό
ο Έλλην στρατηλάτης.
Πέρα στο βάθος της Ασίας
ο βρυχηθμός ακούγετο
του ανήμερου θεριού
και βουή φρικώδης
δονούσε τη πλατύστερνη γαία.
Μέσα σε άμφια και ταινίες χρυσές
λαμπάδες και θυμιάματα , οι παπάδες
ομπρός στους κόμπους και τα αινίγματα
και τις περιπλεγμένες δεισιδαιμονίες
περίμεναν να σκύψει νικημένη
του άνακτος των μεγάθυμων ελλήνων
η ατσαλοφόρος θέληση.
Νείκος και Βία
που τα απέραντα κινείτε
πλάτη του ουρανού,
παραμερίστε της σκυφτής ζωής
τα ταπεινά φερσίματα.
Από τις πράξεις και τις σκέψεις μας
της ιστορίας ο χρόνος γίγνεται και ο Λόγος.
Έπεσε το σπαθί βαρύ
και λύθηκαν τα μάγια
οι αραχνιασμένοι σπάγκοι και τα νήματα
οι αναστολές , οι αναβολές , οι υποχωρήσεις
στη γη σωριάστηκαν , σκουπίδια.
«ότι δεν λύεται , κόβεται»
και νικητήριος υψώθηκε ιαχή
έως τον άσβεστον αιθέρα.

Λουκάς Σταύρου
Το ποίημα αυτό είναι από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή με το τίτλο :
«Ποιήματα εκστρατείας- από τον Ίστρο στον Ινδό»