Η αντιπροσώπευση του θεού είναι η απεχθέστερη τυραννία

Αν δεχθούμε πως κάποιοι μπορούν να ερμηνεύουν και να αντιπροσωπεύουν το θεό είμαστε υποχρεωμένοι στη συνέχεια να δεχτούμε ένα θεσμό που περιβεβλημένος μιαν αδιαμφισβήτητη ιερότητα μας υπαγορεύει και μας επιβάλει ένα τρόπο σκέψης , μια συγκεκριμένη παράσταση του κόσμου, ένα τρόπο ζωής και συμπεριφοράς. Έτσι καταργούμε μέσα μας την φυσική ελευθερία , να ερωτούμε για το είναι και το νόημα των πραγμάτων , να κτίζουμε και να γκρεμίζουμε τις παραστάσεις μας ή αλλιώς ειπωμένο , τον διάκοσμο μας. Αφού καταργήσουμε αυτή την εσωτερική ελευθερία παύουμε να αναζητούμε μέσα στη κοινωνική μας διάσταση τον ενοποιό λόγο της ανθρώπινης κοινωνίας στις πραγματικές σχέσεις δικαίου . Αφήνουμε έτσι την αδικία και τη δυσαρμονία να πρυτανεύουν και υποκύπτουμε σε μια εξωπραγματική , φανταστική ενότητα που παρέχει η θρησκευτική κοινωνία. Τούτο σημαίνει πως ο θεσμός που αντιπροσωπεύει και ερμηνεύει το θεό μετατρέπεται με την ανοχή μας σε ρυθμιστή των οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων και των πολιτικών τους εκφάνσεων. Αυτός είναι ο πραγματικός ολοκληρωτισμός και η παρατεταμένη στην ιστορία , τυραννία.
Από την στιγμή που δεχόμαστε μια φαντασιακή οικουμενική παράσταση του κόσμου τότε παύουμε να ζούμε κατά φύσιν ( ομολογουμένως τη φύσει ζην) και επιβάλλουμε στην ανθρώπινη φύση, παραμορφωτικές παραστάσεις και αισθήματα που μας εκβάλουν από τον ρούν της φυσικής εξέλιξης. Φεύγουμε από τα πρωταρχικά δεδομένα της ανθρώπινης φύσης και κοινωνίας , όπως το αίμα , το σώμα και η σχέση του με το πνεύμα , η εργασία, η κοινότητα του αίματος και της εργασίας.
Το ζητούμενο είναι να επιστρέψουμε στην ανθρώπινη φύση και κατά συνέπεια να δούμε εκ νέου την περιέχουσα αυτόν φύση. Να αποβάλουμε τις παραστάσεις του θρησκευτικού εξουσιασμού για να αναζητήσουμε μέσα από την ελευθερία του προσώπου την δίκαιη κοινωνία και την παρουσία του θείου μέσα στην συμπαντική και κοινωνική αρμονία.
Αυτό είναι το όραμα του εθνικοκοινωνισμού . Ο ελεύθερος άνθρωπος σε σχέση με το πραγματικό που ο ίδιος ορίζει ως τέτοιο μέσα από την ίδια του την ελευθερία .
Ο εθνικισμός δεν στηρίζεται σε φαντασιακές παραστάσεις αλλά στην πραγματικότητα του αίματος που δημιουργεί ακατάλυτους κοινωνικούς θεσμούς με ιστορική διάσταση και σημασία. Ο κοινωνισμός επίσης δεν στηρίζεται σε εξωπραγματικές αιτιάσεις αλλά στην πραγματικότητα των ανθρώπινων αναγκών και της εργασίας στα πλαίσια μιας κοινωνίας που δεν αναιρείται από το κοινωνικό συμβόλαιο του αφηρημένου ανθρώπου αλλά εδράζεται στο φυσικό συμβόλαιο του αίματος και της ιστορίας . Αυτό το φυσικό συμβόλαιο που δεν το υπογράφουν μόνο οι ζώντες αλλά και οι νεκροί και οι αγέννητοι προεξάρχοντος του πνεύματος των ηρώων.
Σε αυτή τη κοινωνία των δεσμωτών που είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιο προσπαθήσει να σπάσει τα δεσμά τους , ο ελεύθερος άνθρωπος έχει καθήκον να υπερασπιστεί τη ζωή και την αξία της εσωτερικής ελευθερίας απέναντι σε αυτούς που αντιπροσωπεύουν την αλήθεια , το θεό, τον κόσμο , και προσπαθούν να επιβάλουν την παράσταση τους στο σύνολο της κοινωνίας. Σε αυτή τη κατάσταση δεν αντιτάσσουμε το άντεχε και άπεχε των Στωικών διότι θεωρούμε πως αποτελεί εσωστρεφή στάση που αυτοκαταργεί την κοινωνική διάσταση της ανθρώπινης φύσης. Αντιτάσσουμε το γνώριζε και πολέμα , αντιτάσσουμε το τύπο του φιλοσόφου πολεμιστή.
Εν ονόματι αυτού του απελευθερωτικού αγώνα δηλώνουμε ευθέως πως η αντιπροσώπευση του θεού είναι η απεχθέστερη τυραννία .
Λουκάς Σταύρου