Κοιτάζοντας τη κουρσεμένη Άχνα (ποίηση)

Κοιτάζοντας τη κουρσεμένη Άχνα
Αυτός ο κόκκινος κάμπος
με τα κυπαρίσσια και τους ανεμόμυλους
που ορθώνονται χωρίς φωνή
αυτός ο κόκκινος κάμπος
ήταν κάποτε δικός μας
ζυμωμένος με το αίμα μας.
Ανάξια γενιά και στείρα
γενιά των πενιχρών ονείρων.
Ακολουθήσαμε το δρόμο της εκούσιας εξορίας
προσβλέποντας σε μιαν άλλη γέννηση
όλη η ζωή μας , όλο το αίμα μας
τα πιο καυτά μας δάκρυα σε αυτούς τους στίχους.
Ποιος να σε ακούσει μέσα στην έρημο!
Κάποτε θάρθει ο στρατηλάτης
και θα αντηχήσει μέσα του η βουή
από το απόκρημνο εργαστήρι του ποιητή
κάποτε θάρθει ο στρατηλάτης
για να αδράξει τα ηφαίστεια όπλα
και αυτός ο κόκκινος κάμπος
θα αισθανθεί ξανά τα ποδοβολητά των αλόγων μας
θα ακούσει πάλι τους παιάνες μας
και οι σπόροι από τα σπλάχνα του θα ανοίξουνε
να χαιρετήσουνε τα νικηφόρα λάβαρα.

λουκάς σταύρου
αυγουστος 1993.