ΜΑΥΡΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ (ποίηση)

 Ποιοι να είναι αυτοί
που αμίλητοι διαβαίνουν
κρατώντας τις κατάμαυρες σημαίες;
Βαθυγάλανο τρικύμισμα της θάλασσας
οι ελπίδες μου κουρνιάζουνε σε αυτά
τα ανεμοδαρμένα κατάρτια.
Ανέστιος , ερημίτης
δίχως φίλους και συντρόφους
διάβηκα θλιμμένος
από αυτούς τους γκρίζους δρόμους.
Χειμωνιάτικες μέρες
με ένα τρικύμισμα στη ψυχή
και το ανοιξιάτικο χαμόγελο του ουρανού
βαθαίνει τον ανεξερεύνητο πόνο μας.
Ποιοι να είναι αυτοί
που αποστρέφουν τα πρόσωπα τους
από τις ζωές μας
ανεμίζοντας τα εμβλήματα του θανάτου;
Ο στρατιώτης που σφίγγοντας τη πληγή του
πορεύθηκε βουνά και κάμπους
σηκώνοντας το βάρος της ήττας
η μαυροφόρα μητέρα στην εξώπορτα
με το πρόσωπο οργωμένο από τη θλίψη
το ορφανεμένο αγόρι που σε κοιτάζει δείχνοντας σου
πως τίποτα δεν του αφήσαμε να πιστέψει.
Ερείπια μιας ζωής νυχτωμένης
ένα χλιμίντρισμα της απελπισίας .
Εκατομμύρια άνθρωποι βυθισμένοι στην ιδιοτέλεια
σκυφτοί, κουκουλωμένοι μέσα στις χλαίνες τους
πορεύονται το δρόμο της δυστυχίας.
Ισότητα , αδελφότητα , δικαιοσύνη.
Ομιχλώδης αυγή κοντά σε ένα σταθμό του τρένου
πόσο μου αποκαλύπτεις την αλήθεια της ζωής !
Και οι σάλπιγγες , οι σάλπιγγες
οι εγερτήριες σάλπιγγες ηχούν
από τα κατάβαθα των οραμάτων μας
και οι κατάμαυρες σημαίες προχωρούν.

λουκάς σταύρου

ο πίνακας είναι έργο του Ονορέ Ντομιέ