Ο πόλεμος κατά της ολιγαρχίας του πλούτου είναι προϋπόθεση της εμπέδωσης μιας εθνικής πολιτικής.
Διότι η πολιτική του ραγιαδισμού που ακολουθεί το ελληνικό κράτος και κατ’ επέκταση το κυπριακό κράτος , διαμορφώνεται κατά ένα μεγάλο μέρος της , από τις πιέσεις που ασκεί η πλουτοκρατία στους διεφθαρμένους πολιτικούς μηχανισμούς που λέγονται κόμματα.
Η πολιτική της ελληνοτουρκικής φιλίας , για παράδειγμα, δεν αποτελεί εφεύρημα των πολιτικάντηδων αλλά υλοποίηση των επιταγών της εκκλησιαστικο-ιδιωτικής πλουτοκρατίας και των τραπεζών που αυτή διαχειρίζεται. Οι επενδύσεις στη Τουρκία και το ιδιωτικό όφελος που προκύπτει από αυτές , ένα όφελος που δεν επιστρέφει με κανένα τρόπο στην Ελλάδα, επιτάσσουν την πολιτική της υποχώρησης που τιτλοφορείται , ελληνοτουρκική φιλία.
Σε αυτή τη περίπτωση , το κεφάλαιο όχι μόνο δεν έχει πατρίδα αλλά μετατρέπεται σε ολετήρα της πατρίδος. Έτσι η πλουτοκρατία γίνεται ο χειρότερος εχθρός του έθνους που εκτός του ότι επιβάλλει πολιτική εθνικού εξευτελισμού , υποχώρησης και συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας, αφαιμάσσει και εξαντλεί την εθνική οικονομία προκειμένου να επενδύσει εκτός εθνικού χώρου. Εκείνο που αφήνει πίσω της η ολιγαρχία του πλούτου μέσα στο περιβάλλον της εθνικής οικονομικής ξηρασίας είναι τους μηχανισμούς κατατρεγμού των ελλήνων και αρπαγής των περιουσιών τους.
Μας πουλούν στους αγάδες από τη μια και από την άλλη αρπάζουν με δικηγόρους και κλητήρες τη γη και το ψωμί μας και μας ρίχνουν στην εξαθλίωση της ανεργίας. Αυτό είναι το έγκλημα της εκκλησιαστικο-ιδιωτικής πλουτοκρατίας.
Το πρόβλημα πολλαπλασιάζεται από την ανοχή που δείχνει ο ελληνισμός στους αιμοπότες του.
Αν όμως έμεινε μέσα μας ψυχή θα έρθει στιμή που θα σπάσουμε τα σίδερα της φυλακής μας.
Λουκάς Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που είναι εκτός θέματος δεν θα δημοσιεύονται.