Τα δύο κακά του συστήματος

Τα δύο κακά που πρέπει να κτυπάμε εμείς οι εθνικοκοινωνιστές στις παρούσες συνθήκες είναι τα ακόλουθα :
πρώτο κακό : η υπερσυγκέντρωση εξουσίας σε λίγους που προέρχεται από μεθόδους αρπαγής αυτής της εξουσίας από το λαό και συρρίκνωσης της λαϊκής κυριαρχίας.
Δεύτερο κακό: το μεγάλο κράτος , ο υπέρογκος δημοσιοϋπαλληλικός τομέας και η γραφειοκρατεία που κατ' ανάγκη αναπτύσσει.
Την υπερσυγκέντρωση της εξουσίας την ζούμε σήμερα μέσα στο κομματικό σύστημα και τους θεσμούς του κοινοβουλευτισμού που η κομματοκρατία έχει επιβάλει και παρουσιάζει ως δημοκρατικούς. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα , είναι η απάτη του συστήματος. Στην ουσία η εξουσία συγκεντρώνεται σε μερικούς κομματάρχες , μετρημένους στα δάκτυλα και στα επιτελεία που τους περιστοιχίζουν και αποτελούν κλειστά κυκλώματα του πελατειακού μηχανισμού διαιώνισης της εξουσίας τους.
Η υπερσυγκέντρωση της εξουσίας στα κόμματα και τα επιτελεία τους μαζί με τις επικρατούσες ιδεολογίες του κρατισμού , (του κράτους θεού και πατέρα που καθοδηγεί τα άβουλα και μαλθακά τέκνα του , δηλαδή τη κοινωνία) παράγει το υπέρογκο κράτος και τη γραφειοκρατία.
Έτσι η κοινωνία αφού έχασε πρώτα το αυτεξούσιο της και τη πολιτική της βούληση παραδίδεται στη συνέχεια στη φορολογική βια του κράτους.
Ο υπέρογκος δημόσιος τομέας τρέφεται από το μόχθο της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας που βυθίζεται στη φτώχεια . Αλλά ακόμα και σε καιρούς υποφερτούς , η κοινωνία εξαντλείται εργασιακά και ο άνθρωπος μετατρέπεται σε βίδα μιας πελώριας μηχανής , σε σκλάβο ενός αδηφάγου συστήματος με περιορισμένο ελεύθερο χρόνο και υποκείμενο σε κατανάλωση πολιτισμικών σκουπιδιών που παράγει πάλι το κράτος μέσα από τις κατευθυνόμενες χρηματοδοτήσεις του.
Αυτή είναι η κοινωνία των ειλώτων που το σύστημα την συντηρεί ίσα ίσα για να αναπαράγει την εργατική της δύναμη και να ικανοποιείται με ένα κομμάτι ψωμί. Ο ρόλος του συστήματος είναι η συντήρηση μιας τέτοιας υπάνθρωπης κατάστασης.
Από την άλλη όμως , το πελατειακό κράτος στα πλαίσια του επικρατούντος συστήματος του σοσιαλκαπιταλισμού , αναπτύσσει δεσμούς με την παρασιτική πλουτοκρατία των ντόπιων και ξένων τοκογλύφων . Το κράτος δανείζεται συνέχεια σε μια σχέση συνεχούς πάρε-δώσε με τους τραπεζίτες και ο λαός πληρώνει τα κεφάλαια και τους τόκους.
Στη πραγματικότητα η απεχθής σχέση της υπερσυγκεντρωμένης εξουσίας με το υπέρογκο κράτος παράγει τη χειρότερη μορφή τυραννίας πάνω στη κοινωνία και τον άνθρωπο ως αξία .
Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά , βρίσκουμε αυτά τα στοιχεία μέσα στις “ιδεολογίες” και τα προγράμματα τους.
Το ζητούμενο είναι , το κράτος επιχειρηματίας και διεκπεραιωτής των πάντων να καταργηθεί και τη θέση του να πάρει ένα πραγματικά κοινωνικό κράτος που η εξουσία του θα προέρχεται από την παραγωγική βάση και θα εκφράζει τα συμφέροντα των παραγωγικών ενώσεων και των τοπικών αυτοδιοικήσεων που θα μετατραπούν σε λαϊκούς αναπτυξιακούς οργανισμούς.
Για αυτό χρειάζεται να καταργηθεί το σύστημα της κομματοκρατίας και να τεθούν νέοι θεσμοί πολιτικής εκπροσώπησης που να ανταποκρίνονται στους ρυθμούς ανάπτυξης και παραγωγής που η μεγάλη βάση της κοινωνίας θα διαχειρίζεται και θα κατευθύνει.
Εμείς οι εθνικοκοινωνιστές διεκδικούμε την ενότητα της εργασίας με την εξουσία. Ο διαχωρισμός εργασίας και εξουσίας , οδήγησε τη κοινωνία στη σημερινή κατάσταση της υποτέλειας της στην ολιγαρχία του πλούτου και του κομματικού ολιγαρχισμού.
Το αποτέλεσμα είναι να χάνει το έθνος το σκοπό και το νόημα της ιστορικής του ύπαρξης.

Λουκάς Σταύρου