Ο Πλάτων στο έργο του “Πολιτεία” έθεσε ως βάση της δίκαιης πολιτείας την περί θεού ισχύουσα αντίληψη , προτείνοντας ως υπάτους θεμελιωτές , δικαστές της συνείδησης , ερμηνευτές του όντος και καθοδηγητές της παιδείας , τους θεολόγους-φιλοσόφους.
Η θέση αυτή οδήγησε τον Πλάτωνα να καταδικάσει την ποίηση και συγκεκριμένα τον Όμηρο και τον Ησίοδο , ως παραμορφωτές του θείου και της περί θεού αντιλήψεως.
Αυτή η Πλατωνική ιδέα επεκράτησε στη συνέχεια της ιστορίας της δύσης μέσα από την ανάγκη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ( δυτικής και ανατολικής στη συνέχεια) να ελέγξει εκ των άνω την συνείδηση των υπηκόων της και να επιβάλει μια συνοχή μεταφυσική που να υπερβαίνει και να κουκουλώνει τις υπάρχουσες αδικίες και ανισότητες στην πραγματική ζωή και κοινωνία.
Ο Πλατωνικός ιδεαλισμός εισάγει στην ουσία την αρχή του θεολογικού δεσποτισμού και υποσκάπτει την ελευθερία της δημιουργίας και της σχέσης κόσμου και τρόπου που καθιστά τον κόσμο , διάκοσμο της ανθρώπινης υποκειμενικότητας και ελευθερίας.
Μια δίκαιη κοινωνία δεν μπορεί να έχει σχέση με την μεταφυσική αρχή της Πλατωνικής πολιτείας και τις διάφορες τροποποιήσεις που αυτή υπέστη στην ιστορία μας.
Μια δίκαιη κοινωνία οφείλει να επιστρέψει στην αρχή της ποιήσεως και της κοινωνικής συνοχής πάνω στο δίκαιο της λαϊκής εργασίας.
Κάθε αλήθεια που δήθεν προέρχεται εκ των άνω είναι στην ουσία και στη πράξη τυραννία των ολίγων που παριστάνουν τους ερμηνευτές του θεού.
Ενάντια στον Πλατωνικό ιδεαλισμό και τα παράγωγα του , ορθώνουμε τον ιστορικό σκεπτικισμό και διεκδικούμε μια κοινωνία θεμελιωμένη στην ελευθερία του δρόντος υποκειμένου , ατομικού και συλλογικού.
Αντιτάσσουμε τη φύση στην τυραννία της μεταφυσικής.
Λουκάς Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που είναι εκτός θέματος δεν θα δημοσιεύονται.