Η κρίση Ντάνουερ ενισχύει την επιθετικότητα της Τουρκίας

Οι εκτιμήσεις του Αλεξάντερ Ντάουνερ επικεντρώνονται στα εξής σημεία :

• οι τούρκοι αποκλείουν την συνέχιση των συνομιλιών κατά την διάρκεια της προεδρίας της Ε.Ε από την κυπριακή δημοκρατία.( που σημαίνει συγχρονίζονται με την Άγκυρα στην υπόσκαψη της προεδρίας της Ε.Ε απο την κυπριακή δημοκρατία)
• Οι συνομιλίες έχουν φθάσει σε αδιέξοδο ένεκα διιστάμενων απόψεων κυρίως πάνω στο περιουσιακό και στο διαμοιρασμό της εξουσίας. (θέματα που άπτονται της ουσίας της ομοσπονδίας και της διζωνικότητας και παραπέμπουν στην λεγόμενη συμφωνία κορυφής του 1977 που θέτει όρους βιωσιμότητας της ζώνης και άρσης εμποδίων για την εφαρμογή τους)
• Το μέλλον των συνομιλιών δεν εξαρτάται πλέον από τον παράγοντα χρόνος αλλά από την πολιτική βούληση των δύο πλευρών να καταλήξουν σε συμφωνία.
• Το αδιέξοδο των συνομιλιών αποτρέπει επίσης την σύγκληση πολυμερούς διάσκεψης .

Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία από τις ως άνω εκτιμήσεις είναι το γεγονός ότι ο Ντάουνερ αποφεύγει να επιρρίψει ευθύνες σε οποιοδήποτε, για το αδιέξοδο των συνομιλιών. Τούτο σημαίνει πως η πορεία των συνομιλιών απομάκρυνε τον ίδιο τον οργανισμό των ηνωμένων εθνών από τα αρχικά του ψηφίσματα που αφορούν στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων , στην άνευ όρων επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου και στην αποκατάσταση της κυριαρχίας της κυπριακής δημοκρατίας στα κατεχόμενα εδάφη της.
Η κρίση του Αλ. Ντάουνερ ευνοεί τους τούρκους , διότι πρώτο δεν τους καταλογίζει ευθύνες για το αδιέξοδο και δεύτερο θεωρεί τις προτάσεις και θέσεις τους ως λογικές και διαπραγματεύσιμες.
Συνεπώς το αδιέξοδο των συνομιλιών οδηγεί σε εδραίωση των τουρκικών απαιτήσεων και σε πλήρη απενοχοποίηση της Τουρκίας.
Τι μέλλει γενέσθαι ύστερα από αυτή τη κρίση; Η απάντηση είναι πως τα ηνωμένα έθνη δίνουν το δικαίωμα στους τούρκους , ύστερα από το ευνοϊκό για αυτούς πάγωμα των συνομιλιών ,να εγείρουν επιθετικότερες αξιώσεις και να εκμεταλλευθούν διπλωματικά το θέμα της “απομόνωσης των τουρκοκυπρίων” διαρκούσης της προεδρίας της Ε.Ε.
Ως εκ τούτου δυνατόν να κινηθούν προς δύο κατευθύνσεις. Η μία διπλωματική με σκοπό την εφαρμογή της διατάξεως περί αμέσου εμπορικών σχέσεων Ε.Ε και κατεχομένων και η άλλη η βίαιη και πολεμική προς ανατροπή της παρούσας κατάστασης που υποτίθεται ότι επιβάλλει συνθήκες απομόνωσης των τουρκοκυπρίων σε αντίθεση με τους “ελληνοκύπριους” ( χρησιμοποιώ εδώ τους όρους των συνομιλητών ) που απολαμβάνουν τα οφέλη της Ε.Ε και επιχειρούν την εκμετάλλευση της κυπριακής ΑΟΖ. Τούτο σημαίνει πως η παρουσία του τουρκικού στόλου θα γίνεται ολοένα και πιο αισθητή στην επικράτεια της κυπριακής ΑΟΖ χωρίς να αποκλείεται και η πρόκληση θερμού επεισοδίου που θα παγώσει τις διαδικασίες εκμετάλλευσης της ΑΟΖ μας και θα καταρρακώσει την ήδη υποβαθμισμένη οικονομία μας.
Τα ηνωμένα έθνη με την κρίση Ντάουνερ δίνουν στους τούρκους το πράσινο φως για να κατασπαράξουν την Κύπρο.
Το περίεργο είναι που η κρίση αυτή αφήνεται να περάσει χωρίς την έντονη διαμαρτυρία της κυπριακής κυβέρνησης. Πού στηρίζεται αυτός ο άκρως ύποπτος και επικίνδυνος εφησυχασμός είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε. Ποια σχέδια άραγε ακολουθεί το ενδοτικό κατεστημένο;. Μήπως ετοιμάζονται για νέες υποχωρήσεις εν όψει νέων εξελίξεων; Η συμπεριφορά του ενδοτικού κατεστημένου πρέπει να θεωρείται αστάθμητος παράγων που προστίθεται στην ύπνωση στην οποία ο λαός είναι από καιρό βυθισμένος.
Το τελικό συμπέρασμα είναι πως η πορεία της υποχώρησης , αρχής γενομένης από την προδοτική συμφωνία του 1977 , οδηγεί στην νομιμοποίηση και πραγμάτωση των στόχων της τουρκικής εισβολής.
Τα πράγματα θα ήσαν πολύ διαφορετικά εάν ακολουθούσαμε διεκδικητική και απελευθερωτική στρατηγική. Επειδή όμως είναι αδύνατο να αλλάξουμε το παρελθόν, ας κοιτάξουμε το παρόν και το μέλλον. Τα δεδομένα επιτρέπουν να τεθεί η στρατηγική της απελευθέρωσης και να ανοιχθούν ελπιδοφόρες προοπτικές. Εμπόδιο προς αυτή τη κατεύθυνση αποτελεί πρωτίστως το ενδοτικό κατεστημένο . Όσο ο λαός θα το ανέχεται και θα το ενισχύει τόσο η σκλαβιά θα απλώνει τις ρίζες της απο τις σκυφτές και οκνές ψυχές στη γη της πατρίδος.
Λουκάς Σταύρου