Η δικτατορία ως τρόπος διακυβέρνησης και χειραγώγησης του λαού που από κοινότητα πολιτών μετατρέπεται σε μάζα και άθυρμα υπηκόων , δεν διαφέρει πολύ από την κομματοκρατική δημοκρατία , τον κομματοκρατικό κοινοβουλευτισμό.
Ενώ στον κοινοβουλευτισμό η εξουσία παράγεται μέσα από τις συμμορίες των κομμάτων και μέσω εκλογών επιβεβαιώνεται η πελατειακή σχέση αυτών των συμμοριών με το λαό , στη δικτατορία η εξουσία παράγεται μέσα από μίαν και μόνη συμμορία που διασφαλίζει την λαϊκή συναίνεση με την τακτική του καρότου και του μαστιγίου.
Συνήθως οι δικτατορίες αναλαμβάνονται από αυτόκλητους εκλεκτούς όταν δεν είναι πράκτορες ξένων υπηρεσιών και στηρίζονται πάνω στην αρχή της αβυσσαλέας διαφοράς που υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς και στο λαό. Αυτοί οι εκλεκτοί θεωρούν τον εαυτό τους ότι καλύτερο και ανώτερο έχει να επιδείξει το ανθρώπινο γένος κατ' αντιδιαστολή με το λαό που τον βλέπουν σαν ένα κοπάδι χοίρων , ανίκανο να αυτοκυβερνηθεί και να αναπτύξει αφεαυτού ήθος ,πολιτική και πολιτισμό.
Η δικτατορία εντάσσεται στη νοοτροπία της εκ της άνω προερχόμενης εξουσίας που εμφυτεύει στην “χυδαία μάζα” του λαού τον πολιτισμό και το ήθος που δεν μπορεί να παράξει από μόνος του, διότι κατά τους ολιγάρχες ο λαός ρέπει εκ φύσεως προς το βόρβορο. Για αυτό χρειάζεται εκλεκτούς πολιτικούς , ιεράρχες , δεσμοφύλακες ,βασανιστές και γλοιώδεις αυλοκόλακες.
Η αντιπάθεια μας προς κάθε μορφή δικτατορίας έγκειται στην αρχή της παραγωγής της εξουσίας από την ίδια την κοινωνία και όχι από ομάδες και συμμορίες εκλεκτών.
Η παραγωγή της εξουσίας εκ των κάτω σημαίνει την αναγκαία σύνδεση της με την εργασία , με τα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο άρα μέσα από την προσπάθεια βελτίωσης της ζωής των κοινοτήτων στη σχέση αυτών με το καθολικό εθνικό συμφέρον που τις περιέχει. Η σχέση εργασίας και εξουσίας αναδεικνύει πολιτείες , ενώ η σχέση εξουσίας και συμμοριών παράγει καθεστώτα.
Οι πολιτείες παράγουν με την σειρά τους πολιτισμό , ποιότητα ζωής , ομορφιά, αρμονία , ρώμη , ενώ τα καθεστώτα επιβάλλουν πλάνες , ενθρονίζουν τα ψεύδη , υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε ένα υποταγμένο και πειθήνιο κτήνος.
Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως αν εμφορείσαι από υψηλή ιδέα για τον άνθρωπο , την πατρίδα και το έθνος και ο λαός γύρω σου τελεί σε κατάσταση σύγχυσης , όπως συμβαίνει σήμερα, δεν επιλέγεις τον δρόμο των “εκλεκτών” που θα επιβάλουν εκ των άνω την σωτηρία κλπ , κλπ αλλά το δρόμο του αγώνα μέσα στον ίδιο το λαό με σκοπό να τον αφυπνίσεις και να τον οδηγήσεις στην διεκδίκηση του αυτεξούσιου του.
Η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί την πεμπτουσία της κοινωνιοκρατίας και του εθνικοκοινωνισμού ενάντια σε κάθε μορφή ολιγαρχίας και δικτατορίας , όπως είναι ο κομματοκρατικός κοινοβουλευτισμός και ο στρατιωτικός αυταρχισμός.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ
Ενώ στον κοινοβουλευτισμό η εξουσία παράγεται μέσα από τις συμμορίες των κομμάτων και μέσω εκλογών επιβεβαιώνεται η πελατειακή σχέση αυτών των συμμοριών με το λαό , στη δικτατορία η εξουσία παράγεται μέσα από μίαν και μόνη συμμορία που διασφαλίζει την λαϊκή συναίνεση με την τακτική του καρότου και του μαστιγίου.
Συνήθως οι δικτατορίες αναλαμβάνονται από αυτόκλητους εκλεκτούς όταν δεν είναι πράκτορες ξένων υπηρεσιών και στηρίζονται πάνω στην αρχή της αβυσσαλέας διαφοράς που υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς και στο λαό. Αυτοί οι εκλεκτοί θεωρούν τον εαυτό τους ότι καλύτερο και ανώτερο έχει να επιδείξει το ανθρώπινο γένος κατ' αντιδιαστολή με το λαό που τον βλέπουν σαν ένα κοπάδι χοίρων , ανίκανο να αυτοκυβερνηθεί και να αναπτύξει αφεαυτού ήθος ,πολιτική και πολιτισμό.
Η δικτατορία εντάσσεται στη νοοτροπία της εκ της άνω προερχόμενης εξουσίας που εμφυτεύει στην “χυδαία μάζα” του λαού τον πολιτισμό και το ήθος που δεν μπορεί να παράξει από μόνος του, διότι κατά τους ολιγάρχες ο λαός ρέπει εκ φύσεως προς το βόρβορο. Για αυτό χρειάζεται εκλεκτούς πολιτικούς , ιεράρχες , δεσμοφύλακες ,βασανιστές και γλοιώδεις αυλοκόλακες.
Η αντιπάθεια μας προς κάθε μορφή δικτατορίας έγκειται στην αρχή της παραγωγής της εξουσίας από την ίδια την κοινωνία και όχι από ομάδες και συμμορίες εκλεκτών.
Η παραγωγή της εξουσίας εκ των κάτω σημαίνει την αναγκαία σύνδεση της με την εργασία , με τα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο άρα μέσα από την προσπάθεια βελτίωσης της ζωής των κοινοτήτων στη σχέση αυτών με το καθολικό εθνικό συμφέρον που τις περιέχει. Η σχέση εργασίας και εξουσίας αναδεικνύει πολιτείες , ενώ η σχέση εξουσίας και συμμοριών παράγει καθεστώτα.
Οι πολιτείες παράγουν με την σειρά τους πολιτισμό , ποιότητα ζωής , ομορφιά, αρμονία , ρώμη , ενώ τα καθεστώτα επιβάλλουν πλάνες , ενθρονίζουν τα ψεύδη , υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε ένα υποταγμένο και πειθήνιο κτήνος.
Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως αν εμφορείσαι από υψηλή ιδέα για τον άνθρωπο , την πατρίδα και το έθνος και ο λαός γύρω σου τελεί σε κατάσταση σύγχυσης , όπως συμβαίνει σήμερα, δεν επιλέγεις τον δρόμο των “εκλεκτών” που θα επιβάλουν εκ των άνω την σωτηρία κλπ , κλπ αλλά το δρόμο του αγώνα μέσα στον ίδιο το λαό με σκοπό να τον αφυπνίσεις και να τον οδηγήσεις στην διεκδίκηση του αυτεξούσιου του.
Η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί την πεμπτουσία της κοινωνιοκρατίας και του εθνικοκοινωνισμού ενάντια σε κάθε μορφή ολιγαρχίας και δικτατορίας , όπως είναι ο κομματοκρατικός κοινοβουλευτισμός και ο στρατιωτικός αυταρχισμός.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που είναι εκτός θέματος δεν θα δημοσιεύονται.