Η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα , μπορεί να περιγραφεί ως συγκεχυμένη σχέση ανάμεσα σε δύο οικονομικο-κοινωνικά μεγέθη . Το ένα μέγεθος είναι η παραγωγική βάση της κοινωνίας και το άλλο ο παρασιτικός εσμός που την αφαιμάσσει.
Η παραγωγική βάση είναι η οικογενειακή και μικρομεσαία επιχείρηση ως και η εναπομείνασα βιομηχανική. Σε αυτή τη βάση συγκαταλέγονται οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα , ένα ζωτικό και παραγωγικό τμήμα των εργατών του δημοσίου τομέα , και οι αγρότες.
Χρησιμοποίησα τον όρο συγκεχυμένη σχέση για να τον διαχωρίσω από την συγκρουσιακή σχέση . Η συγκεχυμένη σχέση μοιάζει με την εξάρτηση που έχει η πόρνη με τον νταβατζή της. Ενώ υπόκειται σε απάνθρωπους βασανισμούς και εξευτελισμούς δεν συνειδητοποιεί την κατάσταση της αλλά την εξιδανικεύει και την αναβιβάζει στην περιωπή της ερωτικής αλληλοκατανόησης .
Η παραγωγική βάση δεν έχει συνείδηση του βιασμού που υπόκειται από τον παρασιτικό εσμό.
Ο παρασιτικός εσμός αποτελείται από τους έχοντες και κατέχοντες το εκκλησιαστικό-ιδιοτικό ληστρικό τραπεζικό κεφάλαιο , από τους πολιτικούς μηχανισμούς που τρέφονται από τους φόρους του λαού , από το πλεονάζων δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό και το προσωπικό των ζημιογόνων επιχειρήσεων του δημοσίου , από το σύνολο του κρατικοδίαιτου ιερατείου , από τους προνομιούχους , τους άρπαγες και τους επιτήδειους του συστήματος .
Η παραγωγική βάση , μη έχοντας συνείδηση της βίας που υπόκειται , είναι αδύνατο να την εκφράσει και πολιτικά. Διότι η πολιτική είναι η έκφραση μιας βαθύτερης κατανόησης των κοινωνικών σχέσεων. Τα αίτια αυτής της σύγχυσης της συνείδησης είναι πολλά , ανάγονται στις διάφορες μορφές βίας που ασκούνται προ αιώνων στην συνείδηση του λαού.
Το πολιτικό σύστημα, εκείνο που κάνει είναι να παραμυθιάζει την άθλια πόρνη και να την πείθει πως η μοίρα της είναι το πεζοδρόμιο.
Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν εκείνες οι δυνάμεις της λαϊκής και εθνικής διανόησης που θα πουν την αλήθεια στην πόρνη , που θα της πουν πως η μοίρα της δεν είναι το πεζοδρόμιο , πως δεν είναι να ζει μέσα στο ψέμα και την ταπείνωση αλλά στην αξιοπρέπεια της αυτεξούσιας ύπαρξης της.
Τούτο σημαίνει πως ο δρόμος προς το λαϊκό αυτεξούσιο περνά μέσα από την ακραία , την ανυποχώρητη , την φλογερή σύγκρουση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας με τον παρασιτικό εσμό που της κατασπαράζει σαν γύπας τα συκώτια.
Κάτω οι τραπεζίτες , οι παπάδες , οι κομματάρχες και το σκυλολόι που τους ακολουθεί.
Λουκάς Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που είναι εκτός θέματος δεν θα δημοσιεύονται.