Εκ των βρασμών του ενδιάμεσου χώρου αναμένεται ο ηγέτης

Ο ενδιάμεσος χώρος στο εθνικό θέμα αποδέχεται λέει την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με περιεχόμενο.
Τέτοια νοηματική σύγχυση δεν ξανάγινε. Πρώτα από όλα τι σημαίνει ενδιάμεσος χώρος; Είναι ο χώρος μήπως που προτάσσει μιαν άλλη ιδεολογία και ως εκ τούτου ένα άλλο πολιτικό πρόγραμμα ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ;
Η ιστορία του ενδιάμεσου χώρου , αποδεικνύει το αντίθετο , ότι δηλαδή στερείται ιδεολογίας και για αυτό ακριβώς το λόγο δεν επιθυμεί να εμβολίσει το σύστημα αλλά να το υπηρετήσει , ανακηρύσσοντας ως ιδεολογία του την συνεργασία , πότε με το ΑΚΕΛ και πότε με τον ΔΗΣΥ. Μάλιστα από αυτές τις συνεργασίες πολλές φορές καταφέρνει να παίρνει το πηδάλιο της εξουσίας και να φαίνονται οι άλλοι ότι υποβαστάζουν τον ενδιάμεσο χώρο. Σε αυτό το πάρε-δώσε της εξουσίας , διαιωνίζεται το πελατειακό κράτος , αυξάνονται τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων, συντηρούνται τα τσιφλίκια των ημικρατικών οργανισμών και διασφαλίζονται τα συμφέροντα του κλήρου ( αν λάβουμε υπόψιν ότι το ΔΗΚΟ είναι το κόμμα που δημιούργησε η εκκλησία καθ' ομολογία του νυν αρχιεπισκόπου) . Αυτά αναφορικά με τον όρο “ενδιάμεσος χώρος”.
Ο δεύτερος όρος είναι η ΔΔΟ με περιεχόμενο. Ως περιεχόμενο προτάσσουν τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Δέχονται όμως την διζωνικότητα και το κατακτητικό “δίκαιο” της Ζυρίχης όπου η τουρκοκυπριακή μειονότητα αναγορεύθηκε κοινότητα με υπέρμετρα δικαιώματα . Δέχονται επίσης την συνεταιριστικότητα του κράτους , και κατά συνέπεια δέχονται δύο υποκείμενα ως συνθετικά της υποστάσεως του νέου κράτους. Με λίγα λόγια δέχονται ως λύση την μετάβαση από το πρώτο κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης σε ένα δεύτερο κατακτητικό σύνταγμα που λαμβάνει υπόψιν την τουρκική κατοχή και την βούληση της Τουρκίας .
Όταν όμως δεχθείς την ΔΔΟ , δηλαδή την τουρκική διοίκηση στο νυν κατεχόμενο τμήμα της επικράτειας της κυπριακής δημοκρατίας και το δισυπόστατο του νέου κράτους , δεν μπορείς ταυτόχρονα να διεκδικείς υπεροχή “ελληνοκυπρίων” στην “τουρκοκυπριακή ζώνη” σε κατοίκους και έκταση γης. Διότι τούτο αναιρεί την διζωνική , αναιρεί την “τουρκοκυπριακή¨διοίκηση , αναιρεί το δισυπόστατο της ΔΔΟ. Αυτά τα γνώριζε ο Μακάριος και στη συμφωνία του 1977 αναφέρθηκε στην ανάγκη παράκαμψης δικαιωμάτων προκειμένου να εφαρμοστεί η διζωνικότητα με βάση την οικονομική αυτοδυναμία.
Το αποτέλεσμα αυτής της αντιφατικής θέσης είναι το αδιέξοδο . Και το αδιέξοδο όταν εσύ εξ αρχής αρνείσαι να υπερασπιστείς την κυπριακή δημοκρατία , την υπόσταση της και το δίκαιο της κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης της , οδηγείσαι στην διχοτόμηση . Αλλά ποια διχοτόμηση; Όχι στην διχοτόμηση που θα προκείψει από συμφωνία αλλά από εμπράγματη λύση μέσα από υποχωρήσεις, ενδεχομένως εκατέρωθεν υποχωρήσεις , που θα αποτελούν συνέχεια της άρσης της εμπολέμου καταστάσεως και του ανοίγματος των οδοφραγμάτων και όλων των άλλων υποχωρήσεων και προδοσιών που επακολούθησαν. Όπως η κατάθεση του σχεδίου Ανάν σε διπλό δημοψήφισμα με την συμμετοχή των εποίκων και η εν εξελίξει προσπάθεια παραχώρησης του απευθείας εμπορίου κατεχομένων και Ε.Ε με αντάλλαγμα την επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Στα σχέδια της εμπράγματης λύσης που εφαρμόζεται κάτω από το τραπέζι των συνομιλιών περιλαμβάνεται η συνεκμετάλλευση της κυπριακής ΑΟΖ και η σταδιακή αποστρατικοποίηση μέσα από πολλές περίεργες φάσεις.
Είναι αυτή τη γραμμή που ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος χαρακτήρισε εθνική γραμμή , δεόμενος όπως εκ των βρασμών του καζανιού αναδυθεί το κατάλληλο από-βρασμα που θα οδηγήσει την πατρίδα στην λύση της ΔΔΟ με περιεχόμενο και τον ενδιάμεσο χώρο στην αιώνια δόξα.

Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ