εθνικοκοινωνική αριστερά

Αν το ΑΚΕΛ δεν αναλάμβανε την διακυβέρνηση του τόπου η κοινωνία θα έτρεφε την πλάνη πως κάπου υπάρχει μια αριστερή ιδεολογία που αντιτίθεται στην πλουτοκρατία. Αυτός ο μύθος της αριστεράς όμως κατέρρευσε εκ των ένδον.
Η αριστερά σήμερα , δηλαδή το ΑΚΕΛ αλλά και η σοσιαλίζουσα ΕΔΕΚ που εντάσσεται στο αριστερό φάσμα , υποστηρίζει τα δύο μεγάλα κακά του συστήματος. Το ένα είναι το υπέρογκο κράτος (δημοσιοϋπαλληλικός τομέας και ευρύτερος δημόσιος τομέας που περιλαμβάνει τους ημικρατικούς οργανισμούς) και το άλλο κακό είναι το ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το αποτέλεσμα είναι να συνθλίβεται η παραγωγική βάση της κοινωνίας που για την αριστερά δεν είναι τίποτα άλλο από μια δεξαμενή άντλησης φόρων. Από αυτό το πλιάτσικο της παραγωγικής βάσης επωφελούνται βέβαια οι δημόσιοι υπάλληλοι μαζί με την ολιγαρχία του παρασιτικού πλούτου που έχει όλες τις διευκολύνσεις και προσβάσεις στις δομές του κράτους . Κανένας σχεδιασμός και καμιά ενίσχυση της παραγωγής δεν παρατηρήθηκε μέσα σε αυτό το πλέγμα σχέσεων κράτους και ολιγαρχίας υπό αριστερά προστασία.
Η διαφορά της αριστεράς με τη δεξιά – κεντροδεξιά έγκειται σε κάποιες λεπτομέρειες . Ο διογκωμένος δημοσιοϋπαλληλικός τομέας έχει την καταγωγή του στις κεντροδεξιές διακυβερνήσεις του τόπου στα πλαίσια της πελατειακής σχέσης με το εκλογικό σώμα που αποτελεί την κοινή ιδεολογική βάση όλων των κομμάτων του συστήματος του κομματοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Μοναδική διαφορά που εντοπίζεται στην δεξιά αφορά τους ημικρατικούς οργανισμούς που άλλοτε τους στηρίζει και άλλοτε προτείνει την ιδιωτικοποίηση τους υπό καθεστώς όμως υψηλής προστασίας από το λεγόμενο παρεμβατικό κράτος. Δηλαδή από τη σκύλα στη χάριβδη.
Το πέρασμα των ημικρατικών στην λαϊκή συνεταιριστική βάση , που προτίνουμε εμείς οι εθνικοκοινωνιστές , προϋποθέτει μια γενικότερη κοινωνιστική οικονομική πολιτική που θα επιτρέψει την μετακίνηση κεφαλαίων του λαού από τις ιδιωτικές τράπεζες στην παραγωγική επένδυση. Μια τέτοια πολιτική είναι αδύνατη μέσα στο παρόν σύστημα άρα μη αναμενόμενη να τεθεί ούτε ως πρόταση από τα κόμματα του κατεστημένου.
Το συμπέρασμα αυτής της περιγραφής είναι πως η λεγόμενη αριστερά εφαρμόζει δεξιές πολιτικές την ώρα μάλιστα που περιχαρακώνει και χειραγωγεί το εργατικό κίνημα εις βάρος των “αφεντικών” που στην προκειμένη περίπτωση είναι οι επιχειρήσεις . Ουδέποτε η αριστερά θέλησε να καταλάβει πως η ραχοκοκαλιά της παραγωγικής βάσης είναι η ιδιωτική επιχείρηση. Αν αυτή καταρρεύσει , τότε ο εργάτης θα βρεθεί στο δρόμο . Για να σταθεί όμως η επιχείρηση χρειάζεται ένα λαϊκό παραγωγικό κράτος που δεν θα προέρχεται από πελατειακές σχέσεις άλλα από την ανάγκη και το αυτεξούσιο της κοινωνίας , ένα κράτος περιορισμένο στις αναγκαίες υπηρεσίες που θα στηρίζουν τη παραγωγή και την ασφάλεια του λαού. Ένα κράτος λειτουργικό που δεν θα απαιτεί τεράστιους φόρους για να συντηρηθεί. Χρειάζεται επίσης να προστατευθεί η επιχείρηση από το ληστρικό ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα. Χρειάζεται φθηνό χρήμα για να κινηθεί και να αναπτυχθεί αλλά και ευνοϊκούς όρους χρηματοδότησης.
Αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να τις προσφέρει η δεξιά γιατί αυτή τάσσεται αναφανδόν υπέρ των συμφερόντων της παρασιτικής ολιγαρχίας. Μήτε όμως η ταξική αριστερά διότι εκτός του ότι υποκλίνεται στην ολιγαρχία , δεν κατανοεί την κυρίαρχη αντίθεση της οικονομίας που είναι η αντίθεση ανάμεσα στην μεγάλη μάζα του λαού και της παραγωγικής βάσης και στην παρασιτική ολιγαρχία . Η παραγωγική βάση χρειάζεται αρμονικές σχέσεις ανάμεσα στον εργάτη , στον επιχειρηματία , και στο κράτος υποστηρικτή , συνεπίκουρο της παραγωγικής βάσης και διαχειριστή της κοινής εθνικής υπεραξίας που παρήγαγαν οι γενεές μέσα από τα βάθη των αιώνων.
Ο αιώνιος εχθρός κάθε κοινωνίας είναι η συσσώρευση πλούτου και εξουσίας σε λίγα χέρια. Αυτός ο αιώνιος εχθρός θα βρίσκει πάντοτε μιαν αιώνια δεξιά να στηρίζει ιδεολογικοπολιτικά τα συμφέροντα του. Και ο λαός θα έχει ανάγκη πάντοτε από μιαν αντίσταση στην φθορά της κοινωνίας , στην καταστροφή του συλλογικού συμφέροντος.
Το πρόβλημα σήμερα είναι που αυτή η αντίσταση δεν υπάρχει ούτε εκφράζεται έστω αμυδρά από κανένα από τα πολιτικά σχήματα του κατεστημένου. Η αριστερά και το λεγόμενο κέντρο συνθέτουν και αναπαράγουν το σύστημα και το υπηρετούν προς όφελος πρώτα από όλα των κομματικών μηχανισμών τους . Όπου η ιδιοτέλεια του πολιτικού συστήματος συμπλέκεται με την ιδιοτέλεια της οικονομικής ολιγαρχίας.
Ενώπιον αυτού του συστήματος εμείς οι εθνικιστές – εθνικοκοινωνιστές είναι εύκολο να πούμε πως δεν ανήκουμε σε αυτό το σύστημα , ούτε δεξιά , ούτε αριστερά , ούτε κέντρο. ¨Όμως έτσι κρίνω ότι τους αφήνουμε να παίζουν το παιχνίδι τους και εμείς να δηλώνουμε θεατές του. Εκτός του ότι μένουμε απέξω τους δίνουμε το δικαίωμα να μας κατατάσσουν όπου αυτοί θέλουν και μας κατατάσσουν στην λεγόμενη ακροδεξιά. Ταυτίζουν τον εθνικισμό με την ακροδεξιά που δεν έχει καμία ιδεολογία αλλά λαϊκίστικους τακτικισμούς που υπηρετούν την δεξιά και τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από την γαλάζια κουρτίνα . Εμείς οι εθνικοκοινωνιστές δεν έχουμε καμία σχέση με την ακροδεξιά . Τουναντίον , το κρηπίδωμα της ιδεολογίας μας είναι η εναντίωση στην δεξιά και στα ολιγαρχικά συμφέροντα που εξυπηρετεί. Όταν μας ταυτίζουν με την ακροδεξιά στην ουσία μας καταδικάζουν σε θάνατο και μένει το πεδίο της εργαζόμενης μάζας του λαού ακάλυπτο από τον εθνικισμό και καλυμμένο από τους αριστερούς του σαλονιού , τους εθνομηδενιστές , τους ολέθριους εργατοπατέρες , τους δόλιους συνωμότες με την ολιγαρχία των διεθνών και ντόπιων τοκογλύφων , τους υπηρέτες της παρασιτοκρατίας . Το αποτέλεσμα είναι να αφήνουμε πολιτικά ακάλυπτο το λαό και την παραγωγική βάση της εθνικής κοινωνίας.
Τι πρέπει να κάνουμε ; Άποψη μου είναι πως πρέπει να τοποθετηθούμε ξεκάθαρα στην πτέρυγα της αριστεράς , ως νέα αριστερά , ως εθνικιστική – εθνικοκοινωνική αριστερά που θα επιχειρήσει την εθνικιστικοποίηση της παραγωγικής βάσης που περιλαμβάνει όπως είπαμε την εργατιά , τους αγρότες , τους επιχειρηματίες , τους ελεύθερους επαγγελματίες , και να την στρέψει ενάντια στην ολιγαρχία. Με απώτερο σκοπό το πέρασμα από την ανισορροπία και την δυσαρμονία της σοσιαλκαπιταλιστικής κοινωνίας στην κοινωνία του εθνικού κοινωνισμού και από το πολίτευμα του κομματοκρατικού κοινοβουλευτισμού στο πολίτευμα της κοινωνιοκρατίας και της εξουσίας της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας.
Η χρήση του όρου Εθνικιστική αριστερά μας κατατάσσει ευθύς εξ αρχής ενάντια στη δεξιά και τα κεντροδεξιά και ακροδεξιά παράγωγα της , ενώ μας ανοίγει ταυτόχρονα τις πύλες προς την μεγάλη μάζα του εργαζόμενου λαού που κατασπαράσσεται από την παρασιτοκρατία.
Έχοντας ως κύριο πολιτικό εχθρό μας την δεξιά διεκδικούμε την υπεράσπιση και καθοδήγηση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας με κεντρικό άξονα την επιχείρηση και κατά συνέπεια την υπεράσπιση της ατομικής πρωτοβουλίας και ιδιοκτησίας , ενάντια στον κατατεμαχισμό της παραγωγικής βάσης από τα κομουνιστικά ιδεολογικοπολιτικά σχήματα που στρέφουν τον εργάτη ενάντια στην παραγωγική επιχείρηση και ταυτίζουν το εθνικό παραγωγικό κεφάλαιο με το παρασιτικό-χρηματοπιστωτικό.
Η νέα αριστερά , η εθνικοκοινωνική αριστερά , ενοποιεί την παραγωγική βάση ενάντια σε ότι την διασπά και την εκμεταλλεύεται πολιτικά και οικονομικά.
Από την πολεμίστρα της εθνικοκοινωνικής αριστεράς αρχίζει ένας πολύμορφος ιδεολογικός αγώνας κατά των ιδεολογημάτων του κατεστημένου προτάσσοντας την πραγματική εθνική ιδεολογία και το πολιτικό πρόγραμμα που απορρέει από την σχέση αυτής με την σπουδή των παροντικών ζητημάτων και προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία και το έθνος.
Έχει ανάγκη σήμερα η πατρίδα μιας νέας αριστεράς που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα της κοινωνίας ως ενιαίας παραγωγικής βάσης ώστε δυναμωμένη αυτή η κοινωνία να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα της κατοχής της πατρίδος μας από τους τούρκους και άγγλους κατακτητές.
Μια κοινωνία διασπασμένη σε ταξικές αντιπαλότητες και ταυτόχρονα καθημαγμένη από την παρασιτοκρατία του πελατειακού και τραπεζικού συστήματος , είναι καταδικασμένη να υπομένει την σκλαβιά με κίνδυνο μιας δραματικής εκρίζωσης της από την γη των πατέρων .

Λουκάς Σταύρου