Εθνικοκοινωνικός αγώνας ενάντια στην εξουσιαστική τάξη

Το σοσιαλκαπιταλιστικό μοντέλο της λεγομένης Μεικτής Οικονομίας καταρρέει . Η συνύπαρξη ενός υπέρογκου δημόσιου τομέα , που αναπτύχθηκε κάτω από διάφορες κρατικιστικές ιδεολογίες , με την ανεξέλεγκτη χρηματοπιστωτική αγορά , συνέτριψαν ως δύο μυλόπετρες την παραγωγική βάση των εθνικών οικονομιών .
Μέσα από την μεικτή οικονομία αναδύθηκε μια ληστρική τάξη που συναποτελείται από πολιτικούς , τραπεζίτες και μανδαρίνους του κράτους . Αυτή η τάξη που έχει στα χέρια της την εξουσία και τα μέσα διαμόρφωσης μαζικής γνώμης , προσπαθεί να σώσει τα κεκτημένα της , παραδίδοντας στους διεθνείς τοκογλύφους την εθνική κυριαρχία και τον απόλυτο έλεγχο της εθνικής οικονομίας.
Αυτή την προσπάθεια που καταβάλει η εξουσιαστική τάξη για να περισώσει τα προνόμια που άρπαξε από το λαό , την ονομάζει εθνική υπόθεση της οικονομίας με σκοπό να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού και να μην καταλάβει ότι τον σέρνουν στα σκλαβοπάζαρα και ότι ξεπουλούν την εργασία του και την πατρίδα του.
Σήμερα ο παλαιός ταξικός αγώνας δεν υπάρχει. Σήμερα στα πλαίσια του συστήματος κρατισμού-τραπεζοκρατίας βλέπουμε να συνασπίζονται και να συναγελάζονται τα αριστερά πολιτικά σχήματα με τα δεξιά και τα κεντρώα. Αυτή τη συμμορίτικη συνεργασία την περνούν στο λαό ως “εθνική ενότητα” , ενώ αποκρύβουν την κυρίαρχη αντίθεση που υπάρχει στη πραγματικότητα και είναι η αντίθεση ανάμεσα στην παραγωγική ιδιωτική οικονομία και στην ληστρική εξουσιαστική τάξη .
Το αποτέλεσμα αυτής της απεχθούς σχέσης μεταξύ της ολιγαρχίας του ληστρικού πλούτου και του πολιτικού συμμοριτισμού , ήταν η διάλυση της παραγωγής και η αφαίμαξη της παραγωγικής βάσης μέσα από την παρατεταμένη φορολογική βία.
Τι κάνει τώρα η εξουσιαστική τάξη προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία και τα προνόμια της ;
Καταφεύγει στον υπερδανεισμό ξεπουλώντας ότι έχει στην απόλυτη εξουσία της , δηλαδή την εργασία του λαού και τον φυσικό πλούτο ενώ δεν διστάζει να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία στους διεθνείς τοκογλύφους.
Η ιδιωτική παραγωγική οικονομία που αποτελείται από τους εργάτες , τους αγρότες τους ελεύθερους επαγγελματίες τους βιοτέχνες , τους βιομήχανους , θα μπορούσε να ενδυναμωθεί υπό την αρχή ενός ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ που η εξουσία του θα αναπαράγεται και ανανεώνεται μέσα από τις ίδιες τις παραγωγικές ενώσεις και θα αποτρέπει την συσσώρευση πλούτου και εξουσίας σε τάξεις , σε φατρίες , σε ομάδες.
Το συντονιστικό κράτος που προτάσσουμε εμείς οι εθνικοκοινωνιστές , είναι η αντίσταση των παραγωγικών δυνάμεων του έθνους ενάντια στον παρασιτικό κρατισμό από την μια και στο ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα από την άλλη , με σκοπό την ισόρροπη σχεδιασμένη ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας , αντίθετα από την μεικτή οικονομία που επέβαλε την ανισορροπία με κίνητρο το τοκογλυφικό κέρδος καθώς και την αφαίμαξη της παραγωγικής βάσης με σκοπό την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσιοϋπαλληλικού τομέα που είναι αλληλένδετος με το πελατειακό πολιτικό σύστημα.
Τασσόμαστε ενάντια στο μοντέλο της λεγόμενης μεικτής οικονομίας που είναι ένας τραγέλαφος κρατισμού και χρηματοπιστωτικής καταλήστευσης της εθνικής οικονομίας , που στο πολιτικό επίπεδο αντανακλάται ως γεφύρωση των παλαιών ταξικών αντιθέσεων του ψυχρού πολέμου με αλληλοδιαδοχή στην εξουσία κεντροδεξιών και κεντροαριστερών πολιτικών σχημάτων που βρίσκονται σε αδιάκοπη επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ τους. Τούτο το φαινόμενο επιτρέπει στα λεγόμενα κεντρώα πολιτικά σχήματα να πουλούν την συνεργασία τους πότε στην αριστερά και πότε στη δεξιά , παίζοντας ένα ρόλο πολιτικής πορνείας.
Σύντροφοι εθνικοκοινωνιστές , αυτό το τυραννικό πλέγμα εξουσίας εις βάρος του λαού και του έθνους δεν διορθώνεται άρα δεν μπορούν να υπάρξουν γέφυρες συνεργασίας με τις πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν.
Αυτό το πλέγμα εξουσίας πρέπει να καταστραφεί για να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας και του έθνους.
Η κατάδειξη του πραγματικού εχθρού του έθνους και της παραγωγικής οικονομίας που είναι η εξουσιαστική τάξη , έχει μεγάλη σημασία στον αγώνα μας. Γνωρίζουμε τι φταίει για την παρούσα κατάσταση και με τι πρέπει να αντικατασταθεί όταν έρθει η ώρα της καταστροφής του. Αυτό μας διαφοροποιεί από τις διάφορες αντι-δραστικές ομάδες και τους συστημικούς εθνικισμούς που το ίδιο το σύστημα καλλιεργεί και προβάλλει . Όμως όλοι αυτοί δεν έχουν να προτείνουν τίποτα στο λαό , παρά μόνο συνθήματα που δεν ωφελούν σε τίποτα στη δυστυχία του.
Στις δύσκολες μέρες που έρχονται , ο εθνικοκοινωνισμός θα αναδειχθεί ως η ιδεολογία της πάλης του έθνους και των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας ενάντια στην ληστρική εξουσιαστική τάξη και στους διεθνείς τοκογλύφους που κάλεσε προς υπεράσπιση των συμφερόντων της.

Λουκάς Σταύρου
υποψήφιος προεδρικών εκλογών της κυπριακής “δημοκρατίας”