Το δίδαγμα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης

Αν κρίνουμε από τα γραφόμενα του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού στις προτροπές του προς τους δεσπότες του Μοριά και τον αυτοκράτορα , η αυτοκρατορία σάπισε εκ των ένδον λόγω της συσσώρευσης υπέρμετρης αδικίας και καταλήστευσης των λαϊκών μαζών από μια στυγνή ολιγαρχία αφενός και αφετέρου λόγω της ελλιπούς παιδείας η οποία αντικαταστάθηκε από την θρησκοληψία.
Τα δύο αυτά φαινόμενα αποδόμησαν το νόημα της ύπαρξης της αυτοκρατορίας και την άφησαν να ολισθήσει στη καταστροφή.
Μοναδική σωτηρία θα μπορούσε να ήταν η εθνικοκοινωνική επανάσταση των Ελλήνων όπως την οραματίσθηκε ο μέγας Πλήθων που για διάφορους λόγους ήταν αδύνατο να αναπτυχθεί στη συνείδηση της εθνικής κοινότητος εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο αλλά ούτε και να επιτευχθεί εκ των άνω , δηλαδή από την άρχουσα ληστρική και σκοταδιστική τάξη , παρά την ηρωική προσπάθεια και τον ηρωικό θάνατο εν τέλει του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Τις ίδιες συνθήκες περνά και σήμερα ο ελληνισμός , παραδομένος στα χέρια μιας ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας που εισέδυσε ήδη εντός των τειχών.
Αν αποτύχει και αυτή τη φορά η επαναστατική ιδέα , τότε η σκλαβιά του έθνους θα επεκταθεί όχι μόνο στο χώρο αλλά και σε αυτή τη ψυχή του ελληνισμού.
Το δίδαγμα της σημερινής ημέρας είναι πως οι πολιτείες χάνονται χωρίς δικαιοσύνη , γνώση και ισχύ.
Η ανοχή προς ότι καταστρέφει αυτές τις θεμελιώδεις αξίες συνιστά ροπή προς το θάνατο. Μόνο η ακραία εναντίωση στη φθορά διασώζει τα έθνη.

Λουκάς Σταύρου