Πάμε για επανάσταση

Το κράτος ως διαχείριση της εξουσίας ευθύνεται κατά κύριο λόγο για την κατάσταση της οικονομίας

Η εκάστοτε εξουσία είτε ενεργεί υπό την κατεύθυνση μιας ιδεολογίας είτε χωρίς ιδεολογία αποφασίσει και καθορίζει τις γενικές γραμμές μέσα στις οποίες δρομολογείται η οικονομία του τόπου όπου το κράτος ασκεί εξουσία .

Συνεπώς δεν υπάρχουν ιδεολογίες που δρουν αυτόνομα , όπως φιλελευθερισμός , σοσιαλισμός , παρεμβατισμός ,κομμουνισμός , εθνικοσοσιαλισμός , φασισμός κλπ αλλά υπάρχουν τοπικές εξουσίες που εφαρμόζουν διάφορες μεθόδους που μπορούν να προσδιορισθούν ως καπιταλιστικές , ολιγαρχικές , ταξικές , λαϊκές κλπ.

Τουλάχιστον στα δικά μας κράτη , της Ελλάδος και της Κύπρου , εκείνο που καθορίζει τις επιλογές των κυβερνήσεων που ασκούν εξουσία δεν είναι κάποιες ιδεολογίες αλλά πρώτα και κύρια τα συμφέροντα της ολιγαρχίας , των τραπεζιτών , των παπάδων , των κομματαρχών , των παροικούντων της τραπεζοκρατίας και κομματοκρατίας .

Πάνω σε αυτά τα συμφέροντα προστίθενται και τα κομματικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούνται με τον κρατισμό , με την διόγκωση του δημοσίου , με την αργία φορολόγηση της παραγωγικής βάσης και ούτω καθεξής.

Αν θέλουμε να ανιχνεύσουμε την “μεταφυσική” αυτής της μορφής εξουσιασμού ΄θα ανακαλύψουμε εκεί στοιχεία σοσιαλισμού , συνδικαλισμού , παπαδισμού, φιλελευθερισμού , κρατισμού, παρεμβαρττισμού , παρασιτισμού , πατερναλισμού και άλλα τέτοια.

Σε αυτή τη μορφή εξουσιασμού που συνθέτει όλες τις ιδεολογίες σε ένα τερατώδες σύμφυρμα , εξυπηρετούνται μικρά και μεγάλα συμφέροντα που αφήνουν ικανοποιημένους τους πολίτες , άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Αυτός είναι και ο λόγος που στηρίζουν το σύστημα και δεν έχουν καμία πρόθεση να το αλλάξουν αλλά τουναντίον θεωρούν το κράτος τους ως την ανώτερη εκδήλωση της πνευματικότητας τους. 

Ο λαός ηδονιζόμενος στο βόρβορο το μόνο που επιθυμεί είναι να έχει περισσότερη λάσπη και δυσωδία , διότι εκεί έμαθε να ζει. Να ζει με παράσιτα , με απατεώνες , με αριβίστες , με δολοπλόκους , με φονιάδες και άλλους τοιούτους ρυπαρούς που ταιριάζουν στο πνευματικό του επίπεδο.

Από αυτή την κατάσταση είναι κωμικό ακόμα και να σκεφτούμε ότι μπορεί να υπάρξει επανάσταση ή αναθέσμιση.

Διότι η επανάσταση δεν προέρχεται από το στομάχι αλλά από μια συνείδηση ηθικής τάξης , πολιτειακού οράματος και αισθητικής ανύψωσης της ζωής.

Οι επαναστάσεις είναι για μεγάλους λαούς με υψηλό επίπεδο βούλησης και όχι για ραγιάδες.

Λουκάς Σταύρου