Το κοινωνικό νόημα της γνώσης ως προσέγγισης στο πραγματικό

Στην ελληνική κοσμοθέαση η αλήθεια ή γνώση προκύπτει μέσα από έλλογη διαδικασία προσέγγισης στο πραγματικό ον , που κείται πέρα από το γνωρίζον υποκείμενο.

Με αυτή την αρχή , προσέγγιση στο πραγματικό δεν κάνει μόνον ο φιλόσοφος αλλά και ο απλός καλλιεργητής της γης , ο δημιουργός εργαλείων , ο μεταποιητής των φυσικών πραγμάτων.

Συνεπώς και ο εργάτης και ο φιλόσοφος μετέχουν του κοινού Λόγου με τον οποίο διέπεται το πραγματικό. Οπότε ποιοτικώς δεν διαφέρουν μεταξύ τους και ούτε μπορούμε να ορίσουμε τον ένα ανώτερο από τον άλλο , παρά μόνο στα πλαίσια του καταμερισμού της εργασίας στον κοινό σκοπό της πόλεως να προσδιορίσουμε την διαφορετικότητα εκάστου στο έργο που επιτελεί.

Συνάγεται πως εφόσον έκαστος επιτελεί διαφορετικό έργο και όλοι υπηρετούν το κοινό έργο της πόλεως προσεγγίζοντες κατά Λόγον το πραγματικό πρέπει να έχουν όλοι λόγον στην παραγωγή της εξουσίας με απρόσκοπτη συμμετοχή.

Διότι αν πούμε ότι κάποιοι πρέπει να άρχουν και οι υπόλοιποι να υπακούν αυτό δεν εδράζεται σε καμία οντολογική αρχή. Διότι η αρχή της προσέγγισης του όντος είναι κοινή σε όλους.

Μπορούμε μάλιστα να προσθέσουμε πως ο θεωρητικός που προσεγγίζει το ον ενδέχεται να περιπέσει σε πλάνη μεγάλη , οπότε αν του δοθεί εξουσία απόλυτη θα οδηγήσει την κοινωνία σε περιπέτειες. Ενώ οι πολίτες εκείνοι που παράγουν για παράδειγμα τον επιούσιον άρτον έχουν καθαρότερη γνώση του πραγματικού στο τομέα τους και εμπειρία που αυξάνεται μέσα από την εξέλιξη της εργασίας τους.

Ο σοφός επίσης δεν μπορεί να γνωρίζει σε βάθος όλες τις επιμέρους εμπειρικές γνώσεις των παραγωγών και της εργασίας ώστε να αποφασίζει τι πρέπει να γίνει για κάθε τι και οι υπόλοιποι να υπακούουν τυφλά.

Ξεκινώντας από την αρχή ότι υπάρχουν κάποιοι σοφοί που μπορούν να ρυθμίζουν την κοινωνία καταλήγουμε στην τυραννία , στην γραφειοκρατία στην καταστροφή της παραγωγικής διαδικασίας.

Στις κοινωνίες του σοσιαλκαπιταλισμού τον ρόλο του σοφού τον διαδραματίζει ο κομματάρχης , ο καρεκλοκένταυρος γραφειοκράτης του κεντρικού κράτους και υπεράνω όλων ο τραπεζίτης που κατευθύνει τα πάντα με γνώμονα το κέρδος του. Αν σε αυτούς προσθέσουμε και την συμμορία του ιερατείου που υποτίθεται κατέχουν την αλήθεια και μάλιστα εξ αποκαλύψεως ώστε να τίθεται υπεράνω πάσης κριτικής , τότε έχουμε το σημερινό αίσχος της δικτατορίας των ολίγων , των παρασίτων και των φαύλων και των σκοταδιστών.

Για εμάς τους εθνικοκοινωνιστές η αλήθεια βρίσκεται μέσα στην εργασία και την εμπειρία της παραγωγής που κανένας σοφός δεν μπορεί να την περιορίσει ή κατευθύνει παρά μόνον να την ενισχύσει αν είναι όντως σοφός (και μάλλον φιλόσοφος διότι εν το σοφόν , θέλει και ουκ εθέλει Ζηνός όνομα ), στα πλαίσια της συνεργασίας για την ανάδειξη του κοινού έργου της εθνικής κοινότητος όπου το διαφορετικό και όχι το άνισο συνεργάζεται και συνέχεται για το κοινό καλό.

Δεν υπάρχουν για εμάς τους εθνικοκοινωνιστές ίσοι ή άνισοι άνθρωποι αλλά διαφορετικοί και έκαστος εξ αυτών αποτελεί ιδιαίτερο πρόσωπο και αξία μοναδική και ανεπανάληπτη. Η σκέψη αυτή τίθεται για να ορίσουμε τον πολίτη ενώ στο ηθικό επίπεδο υπάρχουν έντιμοι και άτιμοι ευπρεπείς και απρεπείς ενάρετοι και αχρείοι.

Εν κατακλείδι εφόσον ο πολίτης εργαζόμενος ( όχι το παράσιτο) παράγει δια της εργασίας του το κοινό έργο , επιβάλλεται να ορίζει την εργασία του ο ίδιος , δηλαδή να παράγει ταυτόχρονα και την εξουσία που στην ουσία της είναι ο κοινός ρυθμιστικός νους του κοινού έργου.

Ουσία της εξουσίας είναι η άσκηση ρυθμιστικού έργου που να εναρμονίζει το μέρος με το όλον και να αποτρέπει τις ανισότητες και τις στρεβλώσεις που προέρχονται συνήθως από την συσσώρευση ισχύος και εξουσίας σε λίγους που υψώνουν την ιδιοτέλεια τους υπεράνω του κοινού έργου και του κοινού καλού.

Οι εξουσία στους παραγωγούς μέσα από τις παραγωγικές τους ενώσεις.

Τούτο προσδιορίζει και την πνευματική εργασία ως ενισχυτική δύναμη της καθολικής παραγωγικής διαδικασίας που αναδείχνεται μέσα από την σχέση του νου με το πραγματικό και όχι ως αποκύημα φαντασίας ή ιδιοτροπίας και παρέκκλισης από την φύση όπως συμβαίνει σήμερα όπου ο κάθε κίναιδος ή σκοταδιστής παριστάνει τον πνευματικό άνθρωπο και τον καλλιτέχνη.

Κινδυνεύουμε από τις παρερμηνείες της φύσης και από τις υποκειμενικές παραμορφώσεις του πραγματικού που δια της εξουσίας παράγει θεσμούς τυραννικούς και ψευδοκοσμικές παραστάσεις που παραμορφώνουν τον ανθρώπινο ψυχισμό.

Θέλουμε ένα κόσμο που η πραγματικότητα του να δομείται μέσα από την ελευθερία , την εργασία , την συμμετοχή όλων των παραγωγικών δυνάμεων στο κοινό έργο και απορρίπτουμε κάθε αλήθεια που μας επιβάλλεται εκ των άνω και κάθε εξουσία που δεν πηγάζει από τον εργαζόμενο λαό.

Στην εθνικοκοινωνική πολιτεία ο χειρώνακτας εργάτης , ο αγρότης , ο επιχειρηματίας , ο επιστήμονας , ο καλλιτέχνης , ο στρατιώτης , ο φιλόσοφος , πορεύονται αδελφωμένοι και κτίζουν τον ανθρώπινο διάκοσμο κατά φύσιν και εργονομική συναρμογή με τον μεγάλο διάκοσμο της πρωταρχικής ορμής της ύλης , του νου και των θεών.

Λουκάς Σταύρου