Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το έθνος είναι πολλά . Όσο προχωρούμε στο βάθος της ανάλυσης τους ,βλέπουμε πως δεν αντιμετωπίζονται μεμονωμένα και αποσπασματικά. Διότι κάθε πρόβλημα μερικό είναι αλληλένδετο με το σύνολο ,μέρος του οποίου είναι η έλλειψη εθνικής στρατηγικής.
Αιτία αυτής της έλλειψης δεν είναι ότι το έθνος στερείται ανθρώπων με γνώση και ήθος αλλά ότι το σύστημα διακυβέρνησης και οικονομικών σχέσεων ,δηλαδή το σύστημα του σοσιαλκαπιταλισμού και της κομματοκρατούμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν επιτρέπει την προβολή ικανών πολιτών στην αρχή , αλλά ευνοεί την αναρρίχηση στην εξουσία των διεφθαρμένων υπηρετών του πλούτου και των πελατειακών κομματικών μηχανισμών.
Προβλήματα έχει κάθε κοινωνία, μα το μεγαλύτερο από όλα είναι να μην υπάρχουν οι μηχανισμοί και οι θεσμοί εκείνοι που να ευνοούν την αντιμετώπιση τους και την συσσώρευση δυνάμεως μέσα από αυτή τη δράση.
Τουναντίον , οι θεσμοί και οι μηχανισμοί που υπάρχουν σήμερα εξασθενούν την βούληση και αποτρέπουν τη συσσώρευση της πραγματικής δυνάμεως του λαού για την αντιμετώπιση τους.
Ενώπιον αυτής της αθλίας κατάστασης η εθνικιστική διανόηση και δράση προσπάθησε και προσπαθεί να συγκεντρώσει δυνάμεις και να προτείνει λύσεις ριζικές , λύσεις ενδυνάμωσης της εθνικής κοινότητος , που να διανοίγουν, πέραν της αντιμετώπισης των αμέσων προβλημάτων , προοπτικές υψηλής πολιτισμικής παραγωγής σε όλους του τομείς αρχίζοντας από την θεσμική βάση της κοινωνίας και τον τρόπο πραγμάτωσης της πολιτικής βούλησης του λαού.
Ενώ όμως κάποιοι πραγματικοί εθνικιστές μένουν στο ύψος της ιδεολογίας και στο τέλος απομονώνονται , υπερνικούν οι συμβιβαστικές ροπές που ανακόπτουν κάθε προσπάθεια και κατευθύνουν την κατ’ όνομα πια «εθνικιστική» δράση στην ακροδεξιά συντήρηση.
Έτσι το αίτημα της ριζικής αναθέσμισης της κοινωνίας ώστε να εκφράζεται η λαϊκή βούληση σε αρμονική σχέση με την εθνική διανόηση και πολιτισμική παραγωγή που θέτουν από κοινού το ΑΞΙΑΚΟ ΜΕΤΡΟ που καταυγάζει από την γνώση και επίγνωση της εθνικής ταυτότητας και της δέουσας εθνικής ιστοριογενετικής βούλησης , εκπίπτει σε γελοίες συνεργασίες με το εκκλησιαστικο-πολιτικό κατεστημένο της παρακμής και αναλώνεται σε γελοιωδέστερες παρελάσεις και πόζες μικρονόων ηγετών που τους ανέβασαν στο «θρόνο» ρυπαροί τύποι του υποκόσμου και βλοσυροί άμυαλοι ροπαλοφόροι. Αυτός είναι ο προβαλλόμενος από το ίδιο το σύστημα «εθνικισμός» σε Ελλάδα και Κύπρο.
Γνωρίζουν βέβαια ότι οι πραγματική δύναμη του ελληνικού εθνικισμού δεν μπαίνει στο μαντρί τους. Είναι η δύναμη εκείνη που δεν υποκλίνεται σε κανένα , που δεν συμβιβάζεται ούτε με άτομα , ούτε με παρηκμασμένους θεσμούς , ούτε με αντεθνικές υπαξίες , ούτε με «αλήθειες» που αναιρούν την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης .
Τελικά μπορεί να μη κατορθώσαμε να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό και μαχητικό εθνικιστικό όργανο , ‘όμως δημιουργούμε ένα ρεύμα σκέψης και ζωής που κάποια στιγμή θα δυναμώσει και θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα του για να βαδίσει επί των  ερειπίων του παρηκμασμένου κόσμου μια ρωμαλέα Ελλάδα.
Λουκάς Σταύρου