Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ

Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος ως πρόβλημα της ευρωζώνης μπορεί να τύχει μιας προσωρινής λύσης στο παρόν κοινωνικοπολιτικό και θεσμικό σύστημα, μόνο με ΑΝΑΚΥΚΛΥΣΗ του συσσωρευμένου κεφαλαίου από τις πλούσιες χώρες του Βορρά , προς τις πτωχές χώρες του νότου, αξιοποιώντας επιπρόσθετα με ένα ισχυρό ευρωομόλογο και τις ξένες επενδύσεις.( Μια τέτοια κίνηση εμπίπτει στις δυνατότητες αυτοσυντήρησης του καπιταλιστικού συστήματος και θα ήταν αντιπαραγωγικό να το αγνοήσουμε )
Εάν δεν γίνει αυτό η ευρωζώνη κινδυνεύει να καταρρεύσει και κατά συνέπεια και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εάν επίσης παραταθεί η παρούσα κατάσταση θα έχουμε το φαινόμενο μιας Ευρώπης σε οικονομική καχεξία και κατά συνέπεια σε πολιτική συρρίκνωση. Που σημαίνει ότι άλλες δυνάμεις θα διεισδύσουν στον ευρωπαϊκό χώρο με τελικό αποτέλεσμα την απομόνωση της Γερμανίας .
Όσο η Γερμανία καθυστερεί να λάβει μέτρα ανακύκλησης του συσσωρευμένου πλούτου , όπως ένα κράτος προς τις επαρχίες του , ανοίγει ρωγμές στο σύστημα της Ευρώπης που θα κτυπήσουν πολύ σύντομα τη πόρτα της.
Το ερώτημα που αναφύεται εδώ , είναι αν υπάρχει κενό κατανόησης του φαινομένου από τη Γερμανία. Η απάντηση είναι ,ασφαλώς όχι. Η Γερμανία θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά την κατάσταση και να επιβάλει τους όρους της ,που στην ουσία θα σημαίνουν μια γερμανοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (δες εδώ The real reasons EU delays a solution to the Euro crisis)
Με λίγα λόγια κάποια στιγμή η Γερμανία θα προχωρήσει σε μέτρα διάσωσης των προβληματικών οικονομιών του νότου με ταυτόχρονη όμως συρρίκνωση της κυριαρχίας τους και επιβολή της γερμανικής πολιτικής βούλησης.
Συνεπώς για να αντιμετωπίσουν , οι υπό οικονομική χρεοκοπία απειλούμενες χώρες του νότου τον αμφίρροπο κίνδυνο της εξάρτησης είτε από ξένες δυνάμεις είτε από την Γερμανία, δεν έχουν άλλη επιλογή από του να συνασπιστούν εντός της Ε.Ε και να διεκδικήσουν με ισχυρές πολιτικές πιέσεις και προτάσεις ,την εφαρμογή πανευρωπαϊκών μέτρων σωτηρίας που θα φέρουν την ισόρροπη ανάπτυξη.
Αυτές οι υπό κατάρρευση χώρες οφείλουν επίσης στο εσωτερικό τους να επιφέρουν αν όχι επαναστατική και εκ βάθρων αλλαγή του συστήματος , τουλάχιστον μια μερική αλλαγή με μέτρα και θεσμικές αλλαγές που θα είναι υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και θα αποτρέπουν την εσωτερική συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια , μέτρα που θα στρέφονται επίσης κατά της φαυλοκρατίας που είναι ταυτόχρονα και μια οικονομική πληγή από τις σοβαρότερες.
Εδώ τίθεται το ερώτημα. Ποιος θα απαιτήσει και θα εξωθήσει τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση ; Οι υπάρχοντες κομματικοί μηχανισμοί; Μα αυτοί είναι μέρος της κρίσης. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει ένα εθνικοκοινωνικό κόμμα ή κίνημα που θα αφήσει κατά μέρος τις διαφωνίες σε μεταφυσικά και φιλολογικά ζητήματα και θα εστιάσει την προσοχή του στην αντιμετώπιση των τρεχόντων προβλημάτων . Ένα τέτοιο κίνημα ακόμα και μέσα από μια ισχυρή αντιπολίτευση, η ισχύς της οποίας δεν προσμετράται μόνο με ποσότητα ψήφων αλλά με μαχητικότητα δράσεως , μπορεί να επιβάλει ένα μέρος έστω της πολιτικής και του προγράμματος του, προσβλέποντας πάντοτε σε μια βαθύτερη αλλαγή, ελληνική και ευρωπαϊκή.
Η πραγματικότητα όμως μας λέει πως ένα τέτοιο εθνικοκοινωνικό σχήμα δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια οι ίδιες εκείνες πολιτικές δυνάμεις που συμμετείχαν στο θέατρο της κρίσης θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται επί σκηνής και ο θεατής ελληνικός λαός να τις επευφημεί ή να τις καθυβρίζει σε ένα φαύλο κύκλο παρακμής , χωρίς πολιτική διέξοδο.
Η οικονομική κρίση αναδεικνύει την βαθύτερη, πολιτική ,θεσμική και αξιακή σαπίλα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και των αριστερο-κεντρο-δεξιών ιδεολογημάτων του .
Λουκάς Σταύρου