Ποιοι είναι αυτοί οι έχοντες και κατέχοντες δεν τους ονομάζουν . Από διάλογο όμως με επιχειρηματίες φαίνεται να εννοούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και εν γένει την παραγωγική βάση της κοινωνίας.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι που αποτελούν και την ραχοκοκαλιά του πελατειακού κράτους και της κομματικής διαφθοράς ασκούν φοβερές πιέσεις με σκοπό τη διατήρηση των υψηλών απολαβών τους από τους φόρους του λαού και την άγρια φορολόγηση της παραγωγής.
Εκείνο που αναμένεται από το κομματικό σύμπλεγμα είναι πως θα τα βρούνε με τους πελάτες τους και στο τέλος θα πέσουν με μανία πάνω στην οικονομία της κοινωνίας για την κατασπαράξουν.
Έτσι η υπάρχουσα από καιρό , ανισότητα ανάμεσα στον δημοσιοϋπαλληλικό τομέα και στην ιδιωτική εργασία θα οξυνθεί περισσότερο με ανυπολόγιστες κοινωνικές συνέπειες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θέλουν να διατηρήσουν τα εισοδήματα και προνόμια τους και να φορτώσουν το βάρος της κρίσης στον ιδιωτικό τομέα εργασίας.
Παράλληλα το άθλιο κομματικό σύστημα θα αφήσει τα τσιφλίκια του , δηλαδή τους ημικρατικούς οργανισμούς να καλύπτουν τις σπατάλες και τα γλέντια των κομματικών μηχανισμών από τους φόρους του λαού ενώ οι τράπεζες και η εκκλησία θα ζουν σε φορολογικό παράδεισο.
Σε αυτή τη συγκυρία της τραπεζικής κρίσης που καλείται ο λαός να την καλύψει προστατεύοντας τους ληστές και τοκογλύφους του , η κοινωνία οφείλει να αντιδράσει.
Να διεκδικήσει την φορολόγηση έως και την κρατικοποίηση των τραπεζών και της εκκλησιαστικής περιουσίας , να διεκδικήσει την ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ανάμεσα στον εργάτη του ιδιωτικού τομέα και τον δημόσιο υπάλληλο , να ζητήσει την κατάργηση των ημικρατικών οργανισμών , να απαιτήσει νόμους ισχυρούς που θα προστατεύσουν την οικονομία της κοινωνίας με την ανακύκληση του κεφαλαίου σε εθνικό χώρο, να ζητήσει τη μείωση της φορολογίας στη παραγωγική αλυσίδα ώστε να ενισχυθεί η αγορά.
Εδώ είναι που καθίσταται αναγκαία η ύπαρξη ενός ΕΘΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ που θα καθοδηγήσει την κοινωνία στον αγώνα επίλυσης των προβλημάτων της και επιβίωσης της ενάντια στη σήψη και τη διαφθορά του πελατειακού κομματικού συστήματος. Χρειάζεται ένα εθνικοκοινωνικό όργανο που θα ενεργοποιήσει την λαϊκή βούληση δια της συμμετοχής στα κοινά μέσα από την αναβίωση των λαϊκών συνελεύσεων και των λαϊκών ενόπλων πολιτοφυλακών.
Λουκάς Σταύρου
Λουκά Σταύρου, τράβα πες στον ειδικό φρούρο των 650 ευρώ, στον καθηγητάκο και τον επαγγελματία οπλίτη των 850, ότι είναι προνομιούχοι, και μετά τράβα υπόβαλλε τα διαπιστευτήρια σου στο κόμμα της Ντόρας, μπας και σε προσλάβει κειμενογράφο. Ο φιλελευθερισμός τώρα δικαιώνεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν γνωρίζω ακριβώς τι μισθοί υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά στο άρθρο αναφέρομαι στη Κύπρο που γνωρίζω ότι υπάρχουν μισθοί δημοσίων υπαλλήλων που υπερβαίνουν τις 3.500 ,οο ευρώ το μήνα . Υπάρχουν επίσης εργάτες που δουλεύουν χωρίς ασφάλεια για 800 και 500 ευρώ το μήνα. υπάρχουν ακόμα συνδικάτα κατευθυνόμενα απο τα κόμματα που φροντίζουν την διαιώνιση αυτών των καταστάσεων. Το να ζητούμε την άρση αυτών των ανισοτήτων δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο φιλελευθερισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, πουθενά στο άρθρο σου δεν διευκρίνισες την αναφορά στην κυπριακή πραγματικότητα, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το πεδίο της παρερμηνείας και της οργής, δίκαιης ή άδικης, εν προκειμένω το δεύτερο. Σου ζητώ, λοιπόν, συγγνώμη για τον οργίλο τόνο της απόκρισής μου και θα προσπαθήσω να συνοψίσω την άποψή μου παρακάτω. Σαφώς και ο δημόσιος τομέας είναι διεφθαρμένος, όπως προσιδιάζει σε ένα κοινοβουλευτικό κράτος και δη προτεκτοράτο. Αυτό όμως δεν ακυρώνει τον δεδομένο κοινωφελή χαρακτήρα κάποιων υπηρεσιών, οι οποίες έπρεπε να προστατευθούν στο παρελθόν από την ισοπεδωτική λεηλασία των αριστερών και τώρα, στο αβέβαιο μέλλον που προδιαγράφεται, απο το επερχόμενο ξεπούλημα των φιλελευθέρων. Η άρση των ανισοτήτων, που ορθά επισημαίνεις, θα πρέπει να έχει ως γνώμωνα το κοινό καλό και ως τέλος, την εθνική ολοκλήρωση. Δυστυχώς, όμως, είναι σαφές πως η επιχειρούμενη αναδιάταξη των εργασιακών σχέσεων στον ελλαδικό χώρο, στο όνομα της αξιοκρατίας(πάντα), θα αποφέρει το τελειωτικό χτύπημα στον ετοιμοθάνατο, ηθικά και οικονομικά, κοινωνικό ιστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήάρση των ανισοτήτων στο τομέα της εργασίας μπορεί να γίνει μόνο σε ένα εθνικοκοινωνικό πολίτευμα όπου θα υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο γενικό και το ατομικό συμφέρον. Στο παρών σύστημα δημιουργείται μια κάστα προνομιούχων που είναι οι υποστηρικτές του συστήματος εις βάρος των υπολοίπων. Αυτή η κάστα υπάρχει τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.Για παράδειγμα υπάρχουν κάποιοι και όχι λίγοι, γιατροί , δικηγόροι και λοιπά επαγγέλματα που δηλώνουν εισοδήματα πείνας και κτίζουν επαύλεις μεγιστάνων. Τέτοια φαινόμενα είναι αδιανόητα σε μια εθνική και λαϊκή πολιτεία.
ΑπάντησηΔιαγραφή