Το έχουμε πει και άλλες φορές πως δεν δεχόμαστε την εξίσωση των «μερών» στις συνομιλίες. Το αγγλόδουλο πολιτικό κατεστημένο έχει υιοθετήσει τους όρους «τουρκοκυπριακή» και «ελληνοκυπριακή» κοινότητα προκειμένου να προσδιορίσει τον όρο των « μερών». Η αποδοχή αυτής της ορολογίας αποτελεί υποχώρηση και ενδοτισμό. Αν θέλουμε να δώσουμε ένα περιεχόμενο στα «μέρη» που εισέρχονται στη διαδικασία των συνομιλιών αυτά είναι , πρώτα η κυπριακή δημοκρατία που ένα μέρος της επικράτειας της τελεί υπό κατοχή και το άλλο μέρος είναι οι κατοχικές δυνάμεις που αναλύονται σε μια συνεργασία μεταξύ τούρκων εισβολέων και τουρκοκυπρίων. Η εξίσωση των κατακτητών με την νόμιμη εκπροσώπηση της κυπριακής δημοκρατίας είναι απαράδεκτη και εγκυμονεί δεινά για τη πατρίδα.
Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουμε εμείς οι εθνικιστές και όσοι άλλοι έχουν κοινή άποψη στο θέμα. Ο λαός μέσα από αλλεπάλληλες εκλογές επικύρωνε όλα αυτά τα χρόνια , από την εισβολή και εντεύθεν , την υποχώρηση και τον ενδοτισμό, δίνοντας την ψήφο του σε αυτούς που ανήγγειλαν προεκλογικά τις θέσεις της υποχώρησης . Ο λαός αυτός φαίνεται εκ των πραγμάτων πως δεν κατανόησε το ΟΧΙ που ο ίδιος είπε το 2004 και επέτρεψε μετά από αυτό το ΟΧΙ, την επιστροφή στον ρουν του ενδοτισμού που τείνει να καταλήξει στο αίσχος του ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ μεταξύ των κατακτητών και των τουρκοπροσκυνημένων.
Τελούντες σε πλήρη άγνοια των διαλεγομένων στο τραπέζι στο διαπραγματεύσεων, διότι καθώς είπε και ο αγάς Έρογλου , όλα πρέπει να γίνονται σε συσκότιση μέχρι την ερχόμενη τριμερή , θα βρεθούμε ξαφνικά μπροστά σε ένα σχέδιο λύσης που θα είναι ένα τερατούργημα μετεξέλιξης του πρώτου κατακτητικού συντάγματος της Ζυρίχης σε ένα δεύτερο κατακτητικό σύνταγμα που θα ικανοποιεί αυτή τη φορά και τους πολιτικούς στόχους της τουρκικής εισβολής ή θα βρεθούμε μπροστά σε ένα αδιέξοδο που θα σημαίνει την παράταση της κατοχής ή την αναβάθμιση του κατοχικού μορφώματος .
Και στις δύο περιπτώσεις η πατρίδα θα υποστεί πληγές που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η εξέλιξη τους στο μέλλον. Επίσης και στις δύο περιπτώσεις η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ που ενδεχομένως να έχει πατριωτικά ελατήρια , δεν θα έχει κανένα νόημα εάν δεν συνοδευθεί από συγκεκριμένη πολιτική πρόταση λύσης που να εδράζεται σε αξίες καθολικής αποδοχής , τουλάχιστο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου και είμαστε ως χώρα , ισότιμο μέλος , αλλά και οργανωμένη και θυελλώδη ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον ενδοτισμό .
Όποιος δεν κατανοεί αυτή την αναγκαιότητα της μετάβασης από την συναισθηματική αντίδραση στη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, τίθεται αφεαυτού εκτός ιστορικής πραγματικότητας σε μια κατάσταση θλιβερής παιδικότητας. Προς όλους αυτούς αξίζει εδώ να επαναλάβουμε τα λόγια του Ζαν Ζακ Ρουσσώ : ΞΥΠΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΦΙΛΕ , λόγια που ο μέγας Σοπενχάουερ αναρτά στη προμετωπίδα του έργου του «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση». Το αναφέρω αυτό για να τονίσω πως είναι αδύνατο να υπάρξει ΚΟΣΜΟΣ χωρίς ΕΓΡΗΓΟΡΟΎΣΑ ΒΟΥΛΗΣΗ και ειδικά ο κόσμος που υψώνεται στα χώματα μιας ελεύθερης πατρίδος.
Λουκάς Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που είναι εκτός θέματος δεν θα δημοσιεύονται.