Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΩΣ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ στη λεγόμενη κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας υπό τον πρώην υπάλληλο του χρηματοπιστωτικού υπερκράτους Λουκά Παπαδήμου, αποκαλύπτει τη αδιάρρηκτη σχέση της ακροδεξιάς με το σύστημα εξουσιασμού .
Η παρουσία του ΛΑ.Ο.Σ ας μη νομισθεί ότι εξαρτήθηκε αποκλειστικά και μόνο από την τυχοδιωκτική πολιτική του Καρατζαφέρη. Συμβαίνει και αυτό , όμως είναι λάθος να αποδοθεί στα καπρίτσια του «κολοτούμπα» η πολιτική πορεία ενός ακροδεξιού σχηματισμού και να παραγνωριστούν οι πιέσεις που ασκήθηκαν προς αυτή τη κατεύθυνση από οικονομικο-εξουσιαστικά συμφέροντα που διαπερνούν και ορίζουν την ακροδεξιά. Αυτά τα συμφέροντα είναι τα ίδια εκείνα συμφέροντα της ντόπιας εκκλησιαστικο-ιδιοτικής πλουτοκρατίας που στηρίζουν και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Όσοι νομίζουν ότι η ακροδεξιά είναι γέννημα του λαού , ενάντια στο σύστημα, απλά δεν ξέρουν τι τους γίνεται , έχουν πλήρη άγνοια των πραγμάτων ή αποδέχονται το σύστημα ως έχει.
Το πρόβλημα με την ακροδεξιά είναι που χρησιμοποιεί ένα εθνικιστικό λεξιλόγιο με σκοπό να εγκλωβίσει ένα μέρος του λαού στις τάξεις της και εν τέλει στο σύστημα . Η ακροδεξιά είναι η «πατριωτικο-εθνικιστική» απάτη του συστήματος με κεντρικό ρόλο την διαχείριση του πατριωτικού αισθήματος του λαού. Απώτερος στόχος αυτής της διαχείρισης-χειραγώγησης του πατριωτικού αισθήματος είναι η συρρίκνωση του πραγματικού κινδύνου για το σύστημα, που είναι ο εθνικισμός-εθνικοκοινωνισμός.Δηλαδή η ιδεολογία που συνθέτει το εθνικό αίσθημα με την γνώση και την πολιτική δράση που αποσκοπεί στην λαϊκή και εθνική κυριαρχία και αυτοδυναμία.
Το σύστημα δεν εντάσσει την Αριστερά στις εχθρικές του δυνάμεις. Διότι η Αριστερά μεταφέρει την μόλυνση της άρνησης και διάλυσης της εθνικής κοινότητος. Έτσι μέσα από τη δράση της αριστεράς από-εθνικοποιείται το εργατικό κίνημα και ζυμώνεται με όλες τις διεθνιστικές ιδέες που την καθιστούν στη πράξη στήριγμα του μαζικού εποικισμού ξένων αλλά και διαλυτικό στοιχείο κάθε προσπάθειας εθνοκεντρικής οικονομικο-πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας.
Αυτή θα ήταν η μοναδική επίθεση στο σύστημα . Ο εθνικοκοινωνισμός. Όμως το πρόβλημα είναι που ο εθνικοκοινωνισμός στην Ελλάδα δεν ωρίμασε αρκετά ώστε να κάνει αισθητή τη παρουσία του στο λαό. Και όμως το σύστημα υπολογίζει τον εθνικοκοινωνισμό ως τον εν δυνάμει κυριότερο εχθρό του. Ως τη δύναμη εκείνη που θα συνδυάσει τη γνώση με τη λαϊκή οργάνωση , τη πολιτική πρόταση και τη μαχητική δράση , διατηρώντας αυτονομία κινήσεων. Ως τη δύναμη εκείνη που δεν θα μπορέσει να την παγιδεύσει σε στημένες αντιπαλότητες και να την εκτροχιάσει από τη πορεία της. Θέλω να πω πως στην μελλοντική «σύγκρουση» που ετοιμάζει το σύστημα μεταξύ αριστεράς και ακροδεξιάς , οι έλληνες εθνικιστές-εθνικοκοινωνιστές δεν πρέπει να παρασυρθούν αλλά να αναπτύξουν αυτόνομη αντισυστημική δράση με σκοπό να καταστήσουν αισθητή την παρουσία τους στο λαό και να περάσουν στη κοινωνία το ελπιδοφόρο μήνυμα της ελληνικής αντεπίθεσης.
Λουκάς Σταύρου