- της ενεργειακής στρατηγικής της Ε.Ε .και όχι μόνο ,
-της γεωπολιτικής στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου ,
-των σχέσεων των χωρών που γειτνιάζουν με την Κυπριακή ΑΟΖ,
-καθώς και του κυπριακού προβλήματος.
Δεν είναι με λίγα λόγια ένα θέμα που αφορά κάποιους τεχνοκράτες του υπουργείου εμπορίου της κυπριακής δημοκρατίας , αλλά ένα θέμα που άπτεται ευρύτερων συμφερόντων μη αποκλειομένων και συγκρουόμενων συμφερόντων. Τούτο φάνηκε και από την προσπάθεια της Τουρκίας να θέσει θέμα αρχικά παρεμπόδισης των ερευνών και ακολούθως συνεκμετάλλευσης της κυπριακής ΑΟΖ , συνοδευόμενο με απειλές που ακόμα και αν δεν πραγματοποιηθούν έχουν σκοπό να αποφέρουν σε αυτή, πολιτικά και οικονομικά οφέλη , είτε μέσα από μια επιβολή λύσης στο κυπριακό , είτε με συνεκμετάλλευση χωρίς λύση (πράγμα που αποδέχθηκε ο κ. Χριστόφιας) , είτε με εκτροπή των διαδικασιών εξόρυξης και μεταφοράς προς την Ευρώπη.
Η ορθή αξιοποίηση του ζητήματος εκτός της τεχνοκρατικής του διάστασης , χρίζει κυρίως πολιτικού σχεδιασμού και μάλιστα υψηλού και πανεθνικού επιπέδου που θα εμπλέξει και την πανεθνική άμυνα στην υπόθεση. Το γεγονός ότι η Κύπρος, με την εξεύρεση του φυσικού αερίου, ( που οι γεωφυσικές έρευνες υπολογίσουν τη ποσότητα του από 3 έως 9 τρις κυβικά πόδια ), εγγράφεται στον ενεργειακό χάρτη με δυνατότητα ενεργειακής αυτονομίας για την ίδια, αλλά και ενεργειακής απεξάρτησης της Ε.Ε. από την Ρωσία , δείχνει την γεωπολιτική διάσταση που λαμβάνει το ζήτημα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το έθνος δέχεται επίθεση με την λεγόμενη κρίση χρέους που επέβαλαν στην Ελλάδα.
Σε αυτή τη περίοδο που το έθνος μπήκε ήδη σε μια περιπέτεια, η Κύπρος οφείλει να συνδράμει στην έξοδο από την εθνική κρίση με πανεθνική στρατηγική και συνεργασία σε όλα τα επίπεδα μεταξύ των δύο κρατών του ελληνισμού. Μέσα από αυτή τη στρατηγική είναι δυνατό να αντληθούν όλα τα οφέλη από το φυσικό αέριο ,ώστε το έθνος ολόκληρο να βγει δυνατό και ενωμένο ως μια κραταιή δύναμη που θα αποτελέσει γέφυρα ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ της ευρωπαϊκής ενδοχώρας και της μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής. Σχέση ειρήνης και ισχυρής παρουσίας της Ευρώπης δια της Ελλάδος, στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αντί όμως αυτής της εθνικής κατεύθυνσης που όφειλαν να δώσουν στα πράγματα , παρατηρείται ένα πέπλο μυστηρίου και αδιαφάνειας να καλύπτει το θέμα . Η τριετής καθυστέρηση του δεύτερου γύρου αδειοδοτήσεων για διεξαγωγή ερευνών και σε άλλα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, καθώς και η πρόσφατη αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τον Σόλωνα Κασίνη σε μια προσπάθεια υπερσυγκέντρωσης των πληροφοριών στην αρμόδια υπουργό , ο διορισμός επιτροπής σοφών που διετέλεσαν υπάλληλοι εταιρειών που εμπλέκονται στις έρευνες , προβαίνοντας μάλιστα σε δηλώσεις που αφορούν το κυπριακό και όχι το αντικείμενο των εργασιών τους, καθώς και δηλώσεις του προέδρου της δημοκρατίας που συνδέουν την τυχόν εξεύρεση υδρογονανθράκων με την λύση του κυπριακού ,δείχνουν πως η πολιτική «αξιοποίηση» του ζητήματος δεν έχει καμία σχέση με το ευρύτερο εθνικο συμφέρον αλλά με το καταστροφικό όραμα της λύσης-διάλυσης της κυπριακής δημοκρατίας που θα οδηγήσει στην συνεκμετάλλευση της κυπριακής ΑΟΖ με τους Τούρκους και στην τελική αποκοπή του κυπριακού ελληνισμού και απομόνωση του από τον εθνικό κορμό και σε βάθος χρόνου από την Ευρώπη και τους γεωστρατηγικούς της σχεδιασμούς.
Η κυβέρνηση Χριστόφια με τον τρόπο που χειρίζεται το όλο θέμα εκθέτει σε ανυπολόγιστους κινδύνους τον κυπριακό ελληνισμό.
Η Κύπρος χρειάζεται μια νέα πορεία , νέα εθνική στρατηγική, που το παρόν αγγλόδουλο πολιτικό κατεστημένο ούτε θέλει ούτε μπορεί να πραγματώσει.
Λουκάς Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που είναι εκτός θέματος δεν θα δημοσιεύονται.