Περί του ιστορικού σκεπτικισμού και του κοσμικού κράτους

Για να υπάρχει ανάπτυξη και πρόοδος σε οποιοδήποτε τομέα ( τεχνολογία , επιστήμη , τέχνη , οικονομία , πολιτική κλπ) είναι απαραίτητο η κοινωνία να εδράζεται στην αρχή της ανοικτοσύνης του δρώντος υποκειμένου προς την περιβάλλουσα και περιέχουσα πραγματικότητα.
Τούτο σημαίνει πως τόσο η πραγματικότητα όσο και ο τρόπος του ειδέναι αυτήν , καθίστανται αντικείμενα ή πεδία συνεχούς έρευνας . Γεγονός που αποτρέπει την στασιμότητα και επιτρέπει νέα ανοίγματα , στη βάση υπαρχουσών δεδομένων ή ανατροπής αυτών. Το να μπορούμε να αναθεωρούμε και αναδιακοσμούμε τον κόσμο από την αρχή δηλαδή μέσα από την αναθεώρηση του τρόπου του ειδέναι αλλά και χρησιμοποιώντας τις αλήθειες που η επιστήμη έχει συσσωρεύσει υποβάλλοντας και αυτές σε συνεχή έλεγχο , αποτελεί την βάση για κάθε εξέλιξη και πρόοδο αλληλένδετη με την εσωτερική ελευθερία. Την θέση αυτή μπορούμε να ονομάσουμε , ιστορικό σκεπτικισμό.
Ο ιστορικός σκεπτικισμός θεωρώ πως υπήρξε η πνευματική αρχή όλων των ερευνητών που βοήθησαν στην πρόοδο της ανθρωπότητος. Όμως το πέρασμα αυτής της αρχής , από το ατομικό πεδίο στο συλλογικό , κατ' ανάγκη αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει την στασιμότητα των δογματικών θεωρήσεων ή παραστάσεων που κυρίως αντιπροσωπεύουν όλες οι θρησκείες του κόσμου.
Οι πολιτικοί για να έχουν πελατεία συνεργάζονται με τα θρησκευτικά ιερατεία και από κοινού μετατρέπουν την περί του πραγματικού και περί κόσμου αντίληψη σε υπόθεση του κράτους. Το κράτος ξέρει ποια είναι η πραγματικότητα και σε συνεργασία με τους αντιπροσώπους των θρησκειών την επιβάλλει στις συνειδήσεις των υπηκόων του. Ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός δεν διαφέρει από τον ανατολικό πάνω σε αυτή την αρχή. Είναι η συνεργασία και συμπαιγνία πολιτικών και ιερατείων για την επιβολή μιας κρατικής θρησκευτικής αλήθειας που αποφαίνεται περί πάντων. Κάθε πρόοδος στη δύση προήλθε μέσα από την σύγκρουση των ολίγων σκεπτομένων και δημιουργών με την κρατική αλήθεια και τις δομές που αυτή παράγει για να την συναρμόσει με την εξουσία. Βέβαια αυτή η συνδιαλλαγή γίνεται μεταξύ μιας ολιγαρχίας που συνθέτει την “αλήθεια” της με τον πλούτο και την εξουσία. Ο λαός ακολουθεί με τρόμο ψυχής. Διότι ποιος διανοείται να αντισταθεί στο ατσάλινο και τρομερό σύμπλεγμα “αλήθειας, πλούτου και εξουσίας;
Μάλιστα έκαναν το λαό να πιστέψει πως έτσι και απομακρυνθεί από την “συλλογική αλήθεια” θα χάσει την ενότητα του , θα χάσει το νόημα της ύπαρξης του , θα χάσει την εθνική του ταυτότητα. Για αυτό παρά να διακινδυνεύσει όλα αυτά , προτιμά την αλυσίδα στο λαιμό.
Το αποτέλεσμα είναι η δια μέσου των γενεών επιβολή μιας φαντασιακής παράστασης να αχρηστεύονται ή να εξουδετερώνονται ορισμένες φυσικές ικανότητες του ανθρώπου και αντί αυτός να εξελίσσεται προς ανώτερες μορφές συνείδησης και κοινωνίας να υποβιβάζεται σε ένα φοβισμένο είδος που ζητά μέρα νύχτα έλεος από κάποιο θεό. Με λίγα λόγια παύει ποια ο άνθρωπος να αναγνωρίζει το πραγματικό πεδίο και θέτει ενώπιον του ένα κόσμο φαντασιακό και πλαστό που εξυπηρετεί κάποιους για να εξουσιάζουν μέσα στο σκοτεινό σπήλαιο των σκιών όπου από κοινού διαβιούν. Οι πλασματικές παραστάσεις στο τέλος επιβάλλουν μια κατιούσα εξελικτική πορεία που βλάπτει την κοινωνία στο σύνολο της. Ακόμα και η παραβίαση της φύσης ως οικολογική καταστροφή είναι αποτέλεσμα μιας ασυμφωνίας ανάμεσα στον κόσμο που πιστεύουμε και στον κόσμο που ζούμε. Ποιόν άραγε εκ των δύο θα καταστρέψουμε θα διερωτηθεί ο Νίτσε στον “Ευρωπαϊκό μηδενισμό" του .
Το ζητούμενο δεν είναι να καταργήσουμε τις θρησκείες όπως επιχείρησε η μαρξιστική Ρωσία , ή να επιβάλουμε μια πανθρησκεία όπως επιχείρησε η γαλλική επανάσταση με την επιβολή της λατρείας του υπερτάτου όντος , αλλά να σπάσουμε την σχέση θρησκείας και εξουσίας .
Τούτο σημαίνει τον πλήρη διαχωρισμό θρησκείας και κράτους. Κάθε θρησκεία να είναι ελεύθερη στα καντηλέρια της. Το κράτος οφείλει να υπερασπιστεί την ελευθερία της σκέψης και της δημιουργίας και όχι να διαθέτει κρατικές αλήθειες που να τις επιβάλλει στους πολίτες του.
Όμως για να γίνει τούτο πραγματικότητα πρέπει το κράτος να περάσει από τα χέρια της ολιγαρχίας στα χέρια του εργαζόμενου λαού. Και εδώ όμως οφείλουμε να διευκρινίσουμε την έννοια του λαού . Ο λαός δεν είναι το άθροισμα των αφηρημένων ανθρώπων αλλά ο ρους της ράτσας μέσα στην ιστορία , η συγκεκριμένη φυλετικο-πολιτισμική ροπή με παρελθόν , παρών και μέλλον , οι ρίζες της οποίας ανάγονται στις τροπές του πυρός καθ' Ηράκλειτο και πραγματώνονται ως ιστορικός λόγος.

Λουκάς Σταύρου