Περί του τρόπου διαμόρφωσης της συνείδησης ενάντια στην κρατικοθρησκευτική βία

Το θέμα του τρόπου διαμόρφωσης των ιδεών , των γνώσεων ή των πεποιθήσεων στη συνείδηση των πολιτών είναι τόσο σημαντικό όσο και το θέμα που αφορά στον άρτο τον επιούσιο.

Εμείς λέμε πως ο τρόπος διαμόρφωσης της συνείδησης πρέπει να έχει σχέση με την έρευνα την φιλοσοφική και επιστημονική . Κάποιοι άλλοι λένε πως η συνείδηση πρέπει να διαμορφώνεται σύμφωνα με όσα λέει εδώ και χιλιάδες χρόνια η θρησκεία και κάποιοι τρίτοι λένε πως είναι καλύτερα να υπάρχουν και οι δύο τρόποι μέσα στην κοινωνία και την παιδεία αυτής . Η άποψη των τρίτων φαίνεται εκ πρώτης όψεως συμβιβαστική. Όμως τίθεται το ερώτημα ποία φιλοσοφία πρέπει να επικρατήσει αφενός και ποια θρησκεία αφετέρου;

Η φιλοσοφία θα μπορούσε να απαντήσει πως αποδέχεται όλες τις φιλοσοφικές σχολές να ακούγονται. Το ίδιο και η επιστήμη . Διότι είναι στη φύση της φιλοσοφίας να ακούει και την διαφορετική γνώμη.

Τούτο όμως δυστυχώς δεν ισχύει για την θρησκεία. Η κάθε θρησκεία λέει πως μόνη αυτή κατέχει την “αλήθεια” και πως όλες οι άλλες λένε ψέματα και έτσι δημιουργείται ένα κομφούζιο που δεν βρίσκεις άκρη.

Σε αυτή την διαμάχη οφείλει να παρέμβει η πολιτική για να βάλει τάξη . Διότι αν η φιλοσοφία και η επιστήμη αποδέχονται να ακούγονται όλες οι γνώμες , ώστε να σχηματίζει ο μαθητής ολοκληρωμένη άποψη για τα πράγματα , δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η απαίτηση της οποιασδήποτε θρησκείας να μονοπωλεί την “αλήθεια” της .

Συνεπώς η πολιτική αν συνταχθεί με την σωφροσύνη και την δικαιοσύνη οφείλει να καταργήσει το θρησκευτικό μονοπώλιο μιας θρησκευτικής παράστασης και να επιτρέπει να ακούγονται όλες οι θρησκευτικές προτάσεις. Δηλαδή να μαθαίνει ο μαθητής τι πρεσβεύουν οι θρησκείες και να μπορεί να συγκρίνει τις “αλήθειες” τους με εκείνες της φιλοσοφίας και της επιστήμης.

Αν η πολιτική συνταχθεί με την αφροσύνη και τα συμφέροντα της εξουσίας που παράγει κάθε θρησκεία , τότε αναφύεται μείζον πρόβλημα. Διότι επιτρέπει στα ιερατεία να χρησιμοποιούν τη παιδεία ως περίπτερο που πουλά την “αλήθεια” της και κατά συνέπεια απωθεί κάθε άλλη μορφή γνώσης ή πεποίθησης.

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε τη σημερινή δογματική παιδεία με επακόλουθο την συρρίκνωση της νόησης και την καταστροφή της αισθητικής ή την επιβολή μιας μορφής αισθητικής προσέγγισης της φύσης ή άρνησης του αισθητικού νοήματος της φύσης.

Μέχρι όμως να αποφασίσει η κοινωνία των υποταγμένων ανθρώπων και υπηκόων τι θα κάνει με αυτό το ζήτημα πρέπει να δοθεί κάποια λύση. Και η λύση κατά την άποψη μου είναι να επιτραπεί στους πολίτες που δεν θέλουν τα παιδιά τους να υπόκεινται την θρησκευτική βία ή τον θρησκευτικό μονόλογο , να έχουν τα δικά τους σχολεία , όπου κανένα δόγμα δεν θα επισκιάζει την ελευθερία του νου και της ψυχής.

Η κοινωνία των ελευθέρων πολιτών έχει δικαίωμα να αρνηθεί την κρατική βία , που ασκείται δια της κρατικής παιδείας και προκειμένου να υπερασπιστεί το δικαίωμα της αυτό νομιμοποιείται να διεξάγει πόλεμο κατά της ουσίας κάθε επιβαλλόμενου δογματισμού.

Αν γίνει αποδεκτό το αίτημα του ελεύθερου και αντιδογματικού σχολείου τότε ας λένε ότι θέλουν τα ιερατεία μεταξύ τους και ενώπιον εκείνων που τους αποδέχονται.

Αυτά όσον αφορά τον τρόπο διαμόρφωσης συνείδησης εις απάντηση όσων μας λένε , ξέρετε τώρα έχουμε τόσα προβλήματα ως έθνος ως πατρίδα κλπ , με αυτά θα ασχολούμαστε , ας τα αφήσουμε στην άκρη. Για εμάς όμως τους ελεύθερους πολίτες είναι θέμα πρωταρχικό η ελεύθερη και φιλοσοφικό-επιστημονική διαμόρφωση της συνείδησης . Διότι από αυτή την αρχή θα εξαρτηθεί και ο αγώνας μας για την διαμόρφωση της πολιτείας και των οικονομικών και κοινωνικών και θεσμικών και των άλλων ζητημάτων της.

Σκλάβοι δεν είμαστε κανενός ούτε αναβάλλουμε την συνειδησιακή ελευθερία μας προς χάριν οποιουδήποτε άλλου πράγματος.

Διεκδικούμε σχολεία ξεχωριστά από εκείνα της κρατικής πνευματικής βίας.

Λουκάς Σταύρου