Ο ΕΘΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Εκείνο που διαφοροποιεί τον εθνικοκοινωνισμό  από τα διάφορα πατριωτικά ή εθνικιστικά κινήματα και κατ επέκταση με όλο το ιδεολογικο-πολιτικό κατεστημένο, είναι ο τρόπος της αντιμετώπισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Συνήθως οι σοσιαλίζοντες , οι πατριώτες , οι εθνικιστές της πασαρέλας και οι πέριξ αυτών εθνικόφρονες, δηλώνουν φανατικοί εχθροί του καπιταλισμού. Ούτε καπιταλισμός λένε ούτε κομμουνισμός , ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Όταν όμως τους ρωτήσεις για το χρηματοπιστωτικό σύστημα σου απαντούν πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τράπεζες. Όλα μπορούν να αλλάξουν αλλά το τραπεζικό σύστημα είναι αδύνατο να αλλάξει. Μπροστά σε μια τέτοια απάντηση , απλά άλλαξε δρόμο διότι έχεις να κάνεις με διάφορες μορφές στήριξης του καπιταλισμού που το παίζουν αντικαπιταλιστές. Αυτή η απάτη μας οδηγεί στην καρδιά του σοσιαλκαπιταλισμού με τις πολλαπλές υποστηρικτικές οργανώσεις και ομαδούλες με τους βλοσυρούς και σοβαροφανείς αρχηγούς και αυτοκράτορες των συμμοριών τους.
Η ουσία του σύγχρονου καπιταλισμού δεν είναι η συσσώρευση του κεφαλαίου σε λίγα χέρια, διότι αυτή η συσσώρευση δεν έχει κανένα νόημα και καμιά αξία αν δεν ανακυκλωθεί στην αγορά. Η ουσία του καπιταλισμού είναι η μετατροπή του χρήματος από μέτρου ανταλλαγής προϊόντων σε προϊόν καθαυτό. Από αυτή τη μετατροπή γεννιέται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η υποδούλωση της κοινωνίας στο σύνολο της αλλά και των εθνικών κοινοτήτων που μέσα από την δράση του χρηματοπιστωτικού συστήματος χάνουν το νόημα της εθνικής τους ταυτότητας και την κυριαρχία τους.
Όσοι δεν κατανοούν την τυραννία που παράγεται μέσα από τη σχέση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τις εξαγορασμένες πολιτικές συμμορίες , νομίζουν πως με τη φορολόγηση των τραπεζών όπως συνθηματολογούν, θα λυθεί το πρόβλημα. Πρώτα από όλα η φορολόγηση των τραπεζών είναι αδύνατη , διότι κάθε φόρος προς τους τραπεζίτες μετακυλίεται στην κοινωνία. Εκτός του ότι υπάρχουν αφανή κέρδη από αφανείς δραστηριότητες. Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα κέρδη των τραπεζών αλλά η τυραννία που ασκούν στη κοινωνία και το έθνος. Η ύπαρξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι ισοδύναμη με την απώλεια της λαϊκής και κατά συνέπεια της εθνικής κυριαρχίας που άνευ αυτών είναι αδιανόητη η δόμηση του πολιτισμικού οικοδομήματος που είναι και ο μέγιστος σκοπός κάθε κοινωνίας.
Το γκρέμισμα αυτής της πολύπλοκης τυραννίας είναι ο κύριος στόχος του εθνικοκοινωνικού αγώνα και η ουσιώδης εναντίωση στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό.
Στη φάση που βρίσκεται σήμερα ο διεθνής καπιταλισμός θα μπορούσε να δεχθεί καίρια πλήγματα μέσα από μια εθνική πολιτική συρρίκνωσης του πεδίου δράσεως των τραπεζών.
Μια πρώτη κίνηση θα ήταν η δημιουργία κρατικών αναπτυξιακών τραπεζών που θα ‘έπαιρναν από τα χέρια των τραπεζών το μεγάλο κερδοφόρο κομμάτι της ανάπτυξης που το διαχειρίζονται κατά το δοκούν και σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα και τις υποδείξεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού υπερκράτους που ελέγχεται από τον σιωνισμό. Για παράδειγμα δεν θα χρηματοδοτούσαν ποτέ οι τράπεζες μια ισχυρή ελληνική βιομηχανία.
Μια δεύτερη κίνηση θα ήταν , να γκρεμιστεί πλήρως το νομοθετικό πλαίσιο που εξασφάλισαν με την βοήθεια των πολιτικών συμμοριών . Να προστατευθεί η ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια. Έτσι θα μεγεθυνθεί το ρίσκο των τραπεζών, πράγμα που θα ωφελήσει την κοινωνία και θα περιορίσει στο ελάχιστο τις εικονικές αναπτύξεις , κοινώς φούσκες, με τα γνωστά τραγικά τους αποτελέσματα.
Μια Τρίτη κίνηση θα ήταν να τεθεί ένα εθνικό νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των τραπεζών σε συνθήκες πλήρους διαφάνειας και ανακύκλησης του κεφαλαίου σε εθνικό χώρο.
Τέταρτη κίνηση θα ήταν η μερική κρατικοποίηση των τραπεζών που θα έχουν μόνο το εμπορικό πεδίο ελεύθερο μιας και το αναπτυξιακό θα περάσει στα χέρια του κράτους. Έτσι το κράτος θα μετέχει στη διοίκηση των τραπεζών και στη κατεύθυνση του χρήματος με σκοπό το συλλογικό καλό.
Πέμπτη κίνηση είναι η δημιουργία κρατικών εμπορικών τραπεζών που θα ανταγωνίζονται τις ιδιωτικές και τα κέρδη τους θα επιστρέφουν στο λαό.
Έκτη κίνηση είναι η τελική επαναστατική πράξη της τελειωτικής κατάργησης της δουλείας του τόκου , και της διαχείρισης του χρήματος από το εθνικό-λαικό κράτος . Αυτός είναι ο τελικός στόχος του εθνικοκοινωνικού πολέμου ενάντια στον καπιταλισμό.
Λουκάς Σταύρου