ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ: ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

Στη Κύπρο υπάρχουν μερικές χιλιάδες λαθρομετανάστες που απασχολούνται χωρίς εισφορά στις κοινωνικές ασφαλίσεις και με μισθούς πείνας . Σχεδόν δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει το λαθρομετανάστη του , αυτό το σύγχρονο σκλάβο .
Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι προφανώς ο κάθε εργοδότης βλέπει ότι έχει άμεσο συμφέρον από την ανασφάλιστη και φτηνή εργασία. Αυτό είτε το θέλουμε είτε όχι είναι ένα όφελος που μεταβιβάζεται και στην ευρύτερη αγορά. Τομείς όπως η αγροτική παραγωγή , η κτηνοτροφία και άλλες χειρωνακτικές εργασίες που δεν αποτελούν επιλογή των σπουδασμένων ανέργων του ντόπιου πληθυσμού , έχουν ωφεληθεί από το υπάρχον σύστημα δουλείας.
Τα αρνητικά αυτού του φαινομένου εντοπίζονται στα ασφαλιστικά ταμεία που αδειάζουν επικίνδυνα για το μέλλον όλων εκείνων που ονειρεύονται παχυλές συντάξεις και εφάπαξ. Αρχίζουν να τρέμουν όσοι επιθυμούν να ζήσουν τρυφηλώς , κατά το αχρείο της ηλικίας που αποτελεί και τον προθάλαμο της εισόδου τους στο παράδεισο σύμφωνα με τις επικρατούσες θρησκευτικές φαντασιώσεις.
Ιδιαίτερα οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν συνεισφέρουν ούτε ένα σεντ στα συνταξιοδοτικά ταμεία και περιμένουν από την εργασία της κοινωνίας να θρέψουν το δένδρο των ονείρων τους , πληρώνοντας την μάλιστα με περισσή υπεροψία και αυθάδεια , νοιώθουν να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Κανένας όμως από όλους αυτούς τους αργόμισθους του δημοσίου , από αυτά τα παρασιτικά παράγωγα του πελατειακού συστήματος , δεν βλέπει ότι η κοινωνία είναι αναγκασμένη να καταφεύγει στην ανασφάλιστη εργασία , διότι δεν αντέχει την καταλήστευση που υπόκειται από το σύστημα , δηλαδή από το κράτος-μαμούθ και από τις τράπεζες. Το μόνο περιθώριο κέρδους που υπάρχει για να αντλήσει η φτωχολογιά της διαλυμένης αγροτιάς και της οικογενειακής μικροεπιχείρησης είναι η εκμετάλλευση της δουλείας.
Η υποκριτική αστική κοινωνία των τραπεζιτών και των δημοσίων υπαλλήλων , της οικονομικής εκκλησιαστικο-ιδιοτικής ολιγαρχίας με την εγγενή διαφθορά της , αφού κατέστησε υποχείριο της την εθνική εργασία και την οικονομία της κοινωνίας , εξανάγκασε αυτή τη κοινωνία να επαναφέρει και να αποδεχτεί τον θεσμό της δουλείας.
Βέβαια ο μικροεργοδότης του σύγχρονου σκλάβου , δεν κατανοεί ότι είναι και ο ίδιος σκλάβος , ενός καλύτερου επιπέδου από τον λαθρομετανάστη , δεν καταλαβαίνει επίσης ότι αυτός ο σύγχρονος σκλάβος που τον εκμεταλλεύεται με κάθε τρόπο , πως κάτω από ειδικές συνθήκες μπορεί να επαναστατήσει.
Το κράτος από την άλλη γνωρίζει πλήρως τη κατάσταση . Τα κόμματα αλλά και οι υπηρεσίες του κράτους έχουν τέτοιο δίκτυο πληροφοριών που τους επιτρέπει να γνωρίζουν πόσοι λαθρομετανάστες υπάρχουν σε κάθε σπίτι και σε κάθε χωριό και πόλη. Όμως το κράτος κάνει ότι δεν βλέπει , διότι πρώτον , δεν θέλει να διαταράξει τα πελατειακά πολιτικά συμφέροντα και δεύτερο βρίσκει πιο συμφέρουσα τη λύση της απορρόφησης της υπεραξίας που παράγουν οι δούλοι μέσω της αύξησης των αμέσων και εμμέσων φόρων.
Δηλαδή ‘έχουμε μια σιωπηρή συμπαιγνία ανάμεσα στο κράτος και τους μικροαφέντες των σκλάβων. Έτσι μένουν όλοι ικανοποιημένοι . Εκτός από το ντόπιο εργατικό δυναμικό που εξωθείται στην ανεργία και στην μετανάστευση ή στη καλύτερη περίπτωση στο ξεπούλημα της εργατικής του δύναμης και στη συρρίκνωση των δικαιωμάτων του .
Στο τέλος δημιουργείται μια μετακίνηση εργατικών μαζών που προσφέρουν όσα – όσα την εργασία τους .
Η αιτία αυτής της κατάστασης εντοπίζεται στα λάθη του συστήματος. Στο υπέρογκο κράτος των δημοσίων υπαλλήλων με τις υπέρογκες (συγκριτικά με το μισθό του εργάτη του ιδιωτικού τομέα) απολαβές και προνόμια και συνακόλουθα στο ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και στην καπιταλιστική συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια.όσο θα υπάρχει αυτό το σύστημα θα γεννιέται μέσα απο τα σπλάχνα του η δουλεία διότι απο αυτή τρέφεται.
Αν θέλουμε λοιπόν να απαλλαχθούμε από την λαθρομετανάστευση και από την σύγχρονη δουλεία που προσβάλλει τον πολιτισμό μας , πρέπει να πολεμήσουμε το σύστημα και να το αλλάξουμε από τα θεμέλια του.
Όταν το δημόσιο θα περιοριστεί στο ελάχιστο και το λαϊκό κράτος θα ελέγχει επωφελώς για το λαό , τη διακίνηση του χρήματος σε εθνικό χώρο , όταν ο παραγόμενος πλούτος από την εθνική εργασία θα αναδιανέμεται στο λαό και όταν η πολιτική διαχείριση θα περάσει από τα κόμματα στις παραγωγικές ενώσεις και τις τοπικές κοινωνίες , τότε θα είναι αδιανόητη η παρουσία έστω και ενός λαθρομετανάστη. Γιατί αυτή η εθνικοκοινωνική πολιτεία είναι η μόνη που μπορεί να καταργήσει τη δουλεία. Αντίθετα οι καπιταλιστικές κοινωνίες παράγουν την δουλεία και ζουν από αυτή , οι δε κομμουνιστικές μετατρέπουν άπαντες σε σκλάβους .
Λουκάς Σταύρου